سناریوپردازی آینده مدیریت اماکن ورزشی ایران در افق ۱۴۱۵

هدف این پژوهش، سناریوپردازی آینده مدیریت اماکن ورزشی ایران در افق ۱۴۱۵ بود. تحقیق از نظر هدف، بنیادی-کاربردی و با استفاده از طرح آمیخته و الگوی سناریونگاری شوارتز انجام شد. جامعه آماری پژوهش متخصصان حوزه مدیریت اماکن ورزشی بودند که از میان آن ها، ۱۷ نفر با روش نمونه گیری هدفمند تا رسیدن به اشباع نظری برای مرحله مصاحبه انتخاب شدند ، سپس شورای راهبردی ۷ نفره برای مراحل کمی تشکیل گردید. ابزار گردآوری داده ها مصاحبه نیمه ساختاریافته برای شناسایی پیشران ها و دو ماتریس اثرات متقابل برای تحلیل روابط و سازگاری سناریوها بود. روایی ابزارها از طریق نظر متخصصان و پایایی آن ها با روش هایی چون توافق بین کدگذاران (۷/۸۵%) تایید شد. داده ها با استفاده از تحلیل محتوای کیفی و نرم افزارهای میک مک و سناریو ویزارد تحلیل گردیدند. یافته های پژوهش پس از تحلیل ۳۸ پیشران اولیه و شناسایی ۵ عدم قطعیت کلیدی، به تدوین سه سناریوی محتمل و با سازگاری بالا منجر شد: ۱) «جهش سبز» که آینده ای مطلوب مبتنی بر هم ترازی فناوری، تقاضای اجتماعی و حکمرانی مشارکتی است؛ ۲) «پیشرفت بی اعتماد» که جهانی تکنوکراتیک با فناوری پیشرفته اما فاقد سرمایه اجتماعی را به تصویر می کشد؛ و ۳) «سراب هوشمندی» که نشانگر آینده ای مبتنی بر توسعه پراکنده و ناکارآمد فناوری است. یافته نشان می دهد که آینده مطلوب مدیریت اماکن ورزشی در ایران، بیش از آنکه به خود فناوری وابسته باشد، در گرو ایجاد پیوندی معنادار میان نوآوری های فناورانه و تحول در مدل های حکمرانی و مشارکت اجتماعی است و نیازمند یک گذار راهبردی از نگاه صرفا فنی به یک رویکرد جامع اجتماعی-فنی می باشد.

کلیدواژه ها:

آینده پژوهی ، اماکن ورزشی ، برنامه ریزی مبتنی بر سناریو ، پیشران ، مدیریت عدم قطعیت