نقش یادگیری مشارکتی در کاهش استرس و بهبود سلامت روان دانش آموزان

در دهه های اخیر، توجه به سلامت روان و بهزیستی دانش آموزان از حاشیه به متن اصلی اهداف آموزش و پرورش مدرن منتقل شده است. استرس تحصیلی، اضطراب ناشی از ارزیابی و فشارهای اجتماعی، به عنوان موانع جدی در مسیر یادگیری و رشد سالم کودکان و نوجوانان شناخته می شوند. این مقاله مروری با هدف بررسی نظام مند و تحلیلی نقش یادگیری مشارکتی به عنوان یک راهبرد پداگوژیک فعال در کاهش استرس و ارتقای سلامت روان دانش آموزان تدوین شده است. این پژوهش، ضمن تشریح منابع و پیامدهای استرس در محیط های آموزشی، به کالبدشکافی سازوکارهای روانشناختی می پردازد که از طریق آن ها، یادگیری مشارکتی می تواند به عنوان یک عامل محافظت کننده عمل کند. این سازوکارها شامل ایجاد شبکه های حمایت اجتماعی در کلاس، کاهش فشار ناشی از رقابت فردی، افزایش احساس شایستگی و خودکارآمدی، تقویت حس تعلق و ارتباط با همسالان، و توسعه مهارت های مقابله ای و حل تعارض است. یافته های حاصل از مرور ادبیات موضوع نشان می دهد که ساختار ذاتی رویکردهای مشارکتی، با تامین نیازهای بنیادین روانشناختی دانش آموزان برای ارتباط، شایستگی و خودمختاری، به طور مستقیم به ایجاد یک جو روانی امن و مثبت در کلاس درس کمک می کند. نتایج این بررسی تاکید می کند که به کارگیری یادگیری مشارکتی، فراتر از یک تکنیک آموزشی برای بهبود نتایج تحصیلی، یک مداخله پیشگیرانه، فراگیر و غیربرچسب زننده در حوزه سلامت روان است. این رویکرد، بهزیستی را در تار و پود فرآیند یادگیری روزمره ادغام کرده و به مدارس کمک می کند تا به محیط هایی سالم تر، حمایت گرانه تر و پرورش دهنده تر برای رشد همه جانبه دانش آموزان تبدیل شوند.

کلیدواژه ها:

یادگیری مشارکتی ، سلامت روان ، استرس تحصیلی ، حمایت اجتماعی ، بهزیستی دانش آموزان