جایگاه و قدرت اثباتی ادله الکترونیکی در نظام حقوقی ایران با توجه به قانون مجازات اسلامی ۲۹۳۱

پیشرفتهای حوزه ارتباطات و اطلاعات، ضمن ایجاد راه های جدید برای برقراری ارتباط و نیز تولید و ذخیره اطلاعات، انواع جدیدی از دلیل را پدید آورده است که آنها را ادله الکترونیکی می نامیم. ادله الکترونیکی شامل انواع مختلف داده پیام ها هستند که بر حسب اشکال مختلف شان، اعتبار متفاوتی دارند. ماهیت این دلایل با دلایل سنتی تفاوت های چشمگیری دارد. این تفاوت ها از یک سو ارزش اثباتی واقعی این ادله را بالا می برد و از سوی دیگر، در پذیرش این ادله با ارزشی معادل دلایل سنتی، با چالش هایی مواجه هستیم؛ نظیر سکوت قانون درباره پذیرش آنها در بعضی موارد (از جمله اقرار و سوگند الکترونیکی)، یا تصریح به پذیرش آنها در موضعی خاص (مانند شهادت الکترونیکی)، که پذیرش آنها را در سایر مواضع با تردید مواجه می سازد. به هر حال رشد روزافزون فناوری های ارتباطی و به تبع آن گسترش و توسعه ادله الکترونیکی، ما را ناگزیر از توجه خاص به این دلایل و شناسایی جایگاه و اعتبار آنها در نظام اثباتی ایران می کند. در این پژوهش بر آنیم که ضمن بررسی و طبقه بندی انواع ادله الکترونیکی، اعتبار و قدرت اثباتی هر نوع از این دلایل را در نظام اثباتی ایران بررسی کنیم. این پژوهش با روش کیفی است و از طریق تحلیل محتوا، با بررسی قوانین و مقررات مربوطه و با استفاده از منابع کتابخانه ها به بررسی مساله می پردازد. طبق یافته های این پژوهش، ادله اثبات الکترونیکی را اساسا می توان به دو دسته تقسیم کرد که عبارتند از داده پیام های متنی و داده پیام های غیرمتنی؛ خود داده پیام های متنی چهار نوع اند: داده پیام متنی با امضا و سابقه الکترونیکی مطمئن، داده پیام متنی با سابقه الکترونیکی مطمئن و امضای عادی، داده پیام متنی با سابقه الکترونیکی مطمئن و فاقد امضا، داده پیام فاقد امضا و فاقد سابقه الکترونیکی مطمئن؛ داده پیام های غیرمتنی هم به دو دسته دارای سابقه الکترونیکی مطمئن و فاقد

کلیدواژه ها:

ادله الکترونیکی ، قدرت اثباتی ، نظام حقوقی ، قانون مجازات اسلامی ، ایران