اقتصاد سیاسی ایران و ترکیه؛ تاثیر سرمایه گذاری خارجی بر توسعه روابط سیاسی

سرمایه گذاری شرکت های خارجی یکی از اصلی ترین منابع جذب سرمایه و ایجاد اشتغال برای کشورها به خصوص کشورهای در حال توسعه می باشد. سرمایه گذاری خارجی علاوه بر اینکه ارز مورد نیاز کشور مقصد را تامین می نماید، می تواند همراه با ایجاد اشتغال به انتقال فناوری به داخل کشور و تعلیم آنها به افراد بومی نیز منجر شود و این انتقال فناوری می تواند در آینده در صورتیکه از آن به نحو صحیح استفاده شود کشور مقصد را از واردات و پرداخت هزینه بابت آن بی نیاز نماید. اکثریت کشورهای در حال توسعه تمام تالش خود را در تشویق و جذب سرمایه گذاران خارجی می نمایند اما این دسته از سرمایه گذاران نیز با توجه به کسب منفعت مالی بطور قطع نکات مهمی را مد نظر قرار خواهند داد، از جمله امنیت سرمایه گذاری و حفظ سرمایه، تضمین سوددهی، تضمین دولت در خصوص سرمایه و حمایت از آن و از جمله این موارد که خود نیازمند قوانین خاصی می باشند و در صورت عدم تصویب این دسته قوانین، کشور مقصد می بایست نسبت به آن اقدامات الزم را انجام دهد تا سرمایه گذار خارجی تشویق به سرمایه گذاری گردد. در ایران نیز به همین منظور قانون حمایت و تشویق سرمایه گذاری خارجی در سال ۱۳۳۱ و در ۵۲ ماده و آیین نامه اجرایی آن در ۸۳ ماده به تصویب رسیده است.

کلیدواژه ها:

سرمایه گذاری خارجی ، تشویق ، جذب سرمایه