تعیین اثربخشی درمان هیجان مدار بر روی تحمل پریشانی و افزایش رضایت جنسی دانشجویان متاهل دانشگاه اصفهان

این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی درمان هیجان مدار بر تحمل پریشانی و رضایت جنسی دانشجویان متاهل دانشگاه اصفهان انجام شد. این پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری تمامی دانشجویان متاهل دانشگاه اصفهان بودند که از میان افرادی که در مرحله اول شرکت کردند، ۳۰ نفر که تمایل به شرکت در پژوهش را داشتند و مالک ورود به پژوهش شرکت (دامنه سنی بین ۲۰ تا ۴۰ سال، تمایل ورای ایجاد آگاهی برای مشارکت در پژوهش و دارای نشانه های کم میلی ثانویه) را داشتند و نمره آنها در پرسشنامه های تحمل پریشانی سیمونز و گاهر (۲۰۰۵) و رضایت جنسی هدس ون هریس ون و کوروس (۱۹۸۱) از حد برگزینی شدند و به صورت تصادفی در دو گروه گواه (۱۵ نفر) و آزمایش (۱۵ نفر) تقسیم شدند. مالکهای خروج از پژوهش نیز شامل غیبت بیش از ۲ جلسه و یا عدم تمایل به شرکت و یا ادامه مشارکت در پژوهش و یا افزایش دامنه سنی زیر ۲۰ و بالای ۴۰ سال بود. در ادامه به منظور اجرای پژوهش از الگوی پروتکل گرینبرگ و گلدمن (۲۰۱۵) استفاده شد. بدین منظور افراد گروه آزمایش هفته ای دو بار در مرکز مشاوره روان شناختی به مدت ۶۰ دقیقه در طی ۱۲ جلسه مداخله شدند و گروه کنترل در این مداخله درمانی دریافت نکردند و در لیست انتظار باقی ماندند. پس از اتمام همه جلسات و آموزش کامل، پس آزمون (دو پرسشنامه) بر روی هر دو گروه اجرا شد. داده ها از طریق تحلیل کوواریانس با استفاده از نرم افزار SPSS۲۲ تجزیه و تحلیل شد. نتایج نشان داد تحمل پریشانی و رضایت جنسی دانشجویان متاهل دانشگاه اصفهان تاثیرگذار بود. میزان اثر آموزش هیجان مدار برای تحمل پریشانی برابر ۸۲ درصد و میزان اثر آموزش درمان هیجان مدار برای رضایت جنسی برابر ۸۹ درصد بود (p<۰.۰۵). نتایج پژوهش بیانگر آن است که آموزش هیجان مدار راه مناسبی برای بهبود تحمل پریشانی و رضایت جنسی دانشجویان متاهل محسوب می شود و دست اندرکاران باید به این آموزش توجه خاصی مبذول نمایند.

کلیدواژه ها:

تحمل پریشانی ، رضایت جنسی ، درمان هیجان مدار