افزایش اعتماد به نفس و خلاقیت با استفاده از محیط های حمایتگر و سازنده

مقدمه و هدف: پژوهش با هدف بررسی تاثیر محیط های حمایتگر بر اعتمادبه نفس و خلاقیت دانش آموزان مقطع متوسطه اول انجام شد. محیط های آموزشی سنتی با تاکید افراطی بر ارزیابی های استانداردشده، به طور ناخواسته موجب تضعیف خودکارآمدی و سرکوب ایده های خلاقانه می شوند. مواد و روش ها: این مطالعه بر ضرورت بازنگری در شیوه های تدریس و طراحی محیط های آموزشی حمایتگر که با ایجاد بستری شامل (تشویق خودمختاری دانش آموزان، تبدیل شکست به فرصت یادگیری و تمرین ذهن آگاهی) می توانند هم زمان هر دو متغیر را تقویت کنند، تاکید دارد. با استفاده از پرسشنامه های استاندارد خلاقیت تورنس (۱۹۹۶) و پرسشنامه اعتمادبه نفس روزنبرگ (۱۹۶۵)، داده های ۳۰۰ دانش آموز گردآوری و با نرم افزار SPSS (نسخه ۲۶) تحلیل شد. روش نمونه گیری به صورت طبقه ای و ابزارهای پژوهش از نظر روایی و پایایی از طریق محاسبه آلفای کرونباخ در نرم افزار (SPSS نسخه ۲۶) تایید شد. یافته ها: نتایج حاصل از آزمون همبستگی پیرسون نشان دهنده وجود رابطه مثبت و معناداری میان محیط های حمایتگر با خلاقیت و اعتمادبه نفس با ضریب ۰.۷۲ (۰.۷۲ > p) بود. نتیجه گیری: یافته های این پژوهش بر اهمیت طراحی محیط های آموزشی حمایتگر تاکید دارند و پیشنهاد می شود که معلمان و سیاست گذاران آموزشی با ایجاد شرایطی که به دانش آموزان فرصت تجربه و یادگیری از شکست را می دهد، زمینه رشد خلاقیت و اعتمادبه نفس آن ها را فراهم آورند. واژه های کلیدی: خلاقیت، اعتمادبه نفس، خودکارآمدی، محیط های حمایتگر، یادگیری حمایتی

کلیدواژه ها:

خلاقیت ، اعتمادبه نفس ، خودکارآمدی ، محیط های حمایتگر ، یادگیری حمایتی