انتشار و سرنوشت میکروپلاستیک ها در آب های زیرزمینی و رویکردهای نانوفناوری برای کنترل و پاکسازی منابع آلودگی

امروزه میکروپلاستیک ها به عنوان یک آلاینده نوظهور، به دلیل پایداری بالا در محیطزیست و سمیت ذاتی موضوعی مهم و نگران کننده در سطح جهانی به ویژه در خاک و آب های زیرزمینی محسوب می شوند. میکروپلاستیک ها می توانند به راحتی توسط موجودات زنده بلعیده و با تجمع زیستی باعث آسیب حاد، مزمن، سرطان زایی، مشکلات رشدی و ژنوتوکسیک شوند. پایداری و دوز بیولوژیکی میکروپلاستیک ها عوامل مهمی هستند که در ایجاد سمیت و میزان خطرآفرینی آنها نقش مهمی دارند. میکروپلاستیک ها از منابع مختلفی از جمله جو، برهمکنش با بدنه های آب سطحی، زیرساخت های شهری یا خاک های کشاورزی وارد محیط خاک و آب های زیرزمینی می شوند. بررسی منابع نشان می دهد که فرآیند های انتقال مکانیکی، فیزیکی، شیمیایی و بیولوژیکی می توانند بر پویایی و رفتار انتقال میکروپلاستیک ها در محیط خاک و آب زیرزمینی اثر گذارند. میکروپلاستیک ها به دلیل ماهیت آبگریزی، ظرفیت جذب و مساحت بالا، جاذب و فعال کننده سایر آلاینده ها می باشند و منجر به گسترش آلودگی می شوند. بنابراین بازسازی منابع آلوده شده برای حفاظت از سلامت اکوسیستم و انسان با مواد و فناوری های نوآورانه لازم و ضروری است. نانوفناوری به عنوان یک رویکرد همه جانبه در سه حیطه جذب، فرآیند غشایی و تخریب فتوکاتالیستی میکروپلاستیک ها نقش موثری دارد. علاوه بر احیای محیط های آلوده، رویکرد پایدار برای کاهش، استفاده مجدد و بازیافت زباله های پلاستیکی لازم می باشد. استراتژی های مدیریت آلودگی میکروپلاستیک در آب های زیرزمینی نیازمند یک رویکرد کلنگر است که شامل قانونگذاری، مشارکت ذینفعان، تحقیقات و آگاهی بخشی در کشورهای توسعه یافته و در حال توسعه با تاکید بر کاهش میکروپلاستیک در منبع، بهبود مدیریت زباله و ترویج استفاده مسئولانه از پلاستیک است.

کلیدواژه ها:

میکروپلاستیک ، سرنوشت ، آب زیرزمینی ، تصفیه ، نانوفناوری