موانع برنامه ریزی انرژی در مقیاس شهری

مناطق شهری با تجمع جمعیت و فعالیت های انرژی بر، مسئول دو سوم مصرف انرژی جهانی و انتشار گازهای گلخانه ای هستند. با توجه به نقش کلیدی شهرها در مصرف انرژی و انتشار گازهای گلخانه ای، بازنگری در رویکردهای برنامه ریزی شهری ضروری است تا علاوه بر سازمان دهی ساختار فیزیکی شهرها، بتوانند به طور موثر مسائل مرتبط با انرژی و پایداری را مدیریت کنند. در این راستا، تحقیق حاضر با رویکردی توصیفی-تحلیلی به تحلیل عوامل زمینه ای تاثیرگذار بر برنامه ریزی انرژی شهری پرداخته و با تکیه بر مطالعات پیشین، به بررسی روش های نوین تصمیم گیری در این حوزه می پردازد. نتایج نشان می دهد که ادغام مدل های شبیه سازی انرژی و بهینه سازی شهری می تواند راهکاری موثر در کاهش مصرف انرژی و افزایش بهره وری آن باشد. همچنین، پیشرفت های اخیر در برنامه ریزی شهری و ظهور فناوری های دیجیتال، فرصت های جدیدی برای بهبود فرآیندهای تصمیم گیری فراهم کرده اند. با این حال، همچنان چالش هایی مانند نبود چارچوب های قانونی مشخص و ناهماهنگی نهادی میان بخش های مختلف وجود دارد که نیازمند راهکارهای مشارکتی و بین رشته ای است. در نهایت، استفاده از ابزارهای نوین شبیه سازی و بهینه سازی در فرآیند برنامه ریزی اهمیت فراوانی داشته و برنامه ریزان شهری می توانند با بهره گیری از این روش های کمی، به تصمیم گیری های کارآمدتر و پایدارتر در حوزه انرژی دست یابند.