توسعه گردشگری عشایری در بین عشایر ایلسون دهستان سردابه شهرستان اردبیل

مظاهر فرهنگی زندگی عشایری در طول تاریخ در همه شئون ایران نفوذ داشته و امروزه با وجود همه این تحولات، مظاهر فرهنگی کوچ نشینی به عنوان یک زندگی سنتی به خصوص در مناطق خاصی حفظ شده است. چارچوب و استراتژی پیشنهادی برای مناطق مختلف عشایری کشور به طور کامل باید مطابق با استعدادهای بالقوه و بالفعل منطقه ارائه شود. با توجه به علاقه روزافزون گردشگران به گردشگری در فضاهای دورافتاده عشایری و با توجه به امکانات بالقوه موجود در مناطق عشایری شهرستان اردبیل، گردشگری عشایری پتانسیل های زیادی برای توسعه و برنامه ریزی گردشگری دارا است. هدف اصلی این تحقیق بررسی امکان برنامه ریزی گردشگری عشایری در دهستان سردابه واقع در دامنه های سبلان است. روش تحقیق مورداستفاده، روش تحقیق کیفی است که از برنامه ریزی تعاملی با استفاده از رهیافت ارزیابی مشارکتی روستایی و برای گردآوری اطلاعات از روش های مصاحبه هدایت نشده، مصاحبه هدایت شده (۳۰ نمونه) و مشاهده استفاده شده است. طبق یافته های تحقیق، در زمینه توریسم روستایی و عشایری، توریسم یک پروژه توسعه ای موفق نبوده؛ توسعه توریسم به خاطر فقدان حمایت دولتی، دچار رکود شده؛ توریسم بدون برنامه ریزی رشد یافته؛ افراد مقیم از توسعه توریسم، به دلیل ظاهر شدن اثرات منفی توریسم در روستا و ییلاقات از آن حمایت نمی کنند؛ نبود برنامه ریزی توریسم همواره بوده و تداوم داشته؛ توریسم دارای اثرات مثبتی بر اقتصاد و توسعه روستا است. نتایج تحقیق نشان می دهد که توسعه خدمات گردشگری در مناطق عشایری دارای همان آثار مثبت و منفی و چالش های گردشگری روستایی است که با برنامه ریزی و کار فرهنگی می توان از آثار و چالش های آن کاست.

کلیدواژه ها:

گردشگری عشایری ، گردشگری روستایی ، برنامه ریزی گردشگری ، مشارکت در برنامه ریزی