نقش مجتمع های ایستگاهی در توسعه حمل و نقل محور (TOD) با رویکرد توسعه پایدار در شهر تهران (مطالعه موردی، ایستگاه متروی صادقیه)

با ورود به دنیای مدرن،رشد سریع جوامع شهری از یکسو و پیشرفت های فنی- تکنولوژیکی از سوی دیگر،سبب شد تا اتومبیل به عنوان عنصری اساسی،وارد جریان زندگی انسانی شده وحضور آن با گذشت زمان پررنگ تر و در بسیاری موارد مشکل ساز شود.در برخورد با روند رو به رشد زندگی ماشینی و مشکلات ناشی از آن،توسعه حمل و نقل عمومی و به طور خاص مترو و مجتمع های ایستگاهی وابسته به آن،می تواند راهکاری مناسب برای حل این بحران باشد.توسعه مبتنی برحمل و نقل،استفاده از حمل و نقل عمومی را افزایش داده و در میان الگوهای مختلف توسعه ضمن بهره مندی از اصول و رویکردهای نوین در برنامه ریزی،می تواند گامی مؤثر در دستیابی به اصول توسعه پایدار شهری بردارد.پژوهش حاضر با هدف بررسی مفهوم،ویژگیها و مزایای توسعه حمل و نقل محور وتبیین نقش مجتمع های ایستگاهی در آن ،از جمع‌بندی تعاریف آغاز و با اصول،مبانی و نظریات گوناگون پیرامون طراحی پایدار بسط پیدا کرده وضمن مطالعه ایستگاه متروی صادقیه در تهران،با یک استنتاج کیفی به این نتیجه رسیده که عوامل تأثیرگذاری چون توسعه حمل و نقل محور و تقویت مجتمع های ایستگاهی،نقش مهمی در دستیابی به پایداری شهری داشته و برنامه ریزی در جهت رشد و توسعه و بهبود شرایط کمی و کیفی این زیرساخت ها از مهمترین و موثرترین عواملی است که در راستای نیل به شهر پایدار باید مورد توجه قرار گیرند.

کلیدواژه ها:

شهر پایدار ، توسعه حمل و نقل محور ، مجتمع های ایستگاهی