رابطه مسند مهارگری با پیشرفت تحصیلی: نقش واسطهای انگیزش و خودپنداشت تحصیلی دانش آموزان دختر در دوره متوسطه اول

مقدمه: این پژوهش با هدف «بررسی برازش مدل پیشرفت تحصیلی دختران دانش آموز دوره متوسطه اول براساس مسندمهارگری با نقش واسطه ای انگیزش و خودپنداشت تحصیلی» انجام شد. روش پژوهش: پژوهش توصیفی و از نوع مدلیابی معادلات ساختاری بود. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی دانش آموزان دختر مشغول به تحصیل در دوره متوسطه اول شهرستان رومشگان به تعداد ۷۰۰ نفر در سال تحصلی ۱۴۰۰ بود که با روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای چندمرحله ای از میان آن ها تعداد ۲۵۰ نفر انتخاب شد. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه پیشرفت تحصیلی (فام و تیلور)، پرسشنامه انگیزش تحصیلی (والرند و همکاران، ۱۹۸۹)، پرسشنامه خودپنداشت تحصیلی (لی یو و وانگ، ۲۰۰۵)، پرسشنامه مسند مهارگری (لوینسون، ۱۹۸۱) استفاده شد. تحلیل دادههای پژوهش با استفاده از روشهای آمار توصیفی (میانگین و انحرافمعیار) و مدلیابی معادلات ساختاری با برنامه SPSS و AMOS نسخه ۲۴ انجام شد. یافته ها: براساس یافته های پژوهش، مدل پیشنهادی روابط علی بین متغیرهای مذکور، از برازش قابل قبولی برخوردار بود. یافته ها نشان دادند که مسندمهارگری هم به صورت مستقیم و هم به صورت غیرمستقیم از طریق انگیزش و خودپنداشت تحصیلی در دانش آموزان دختر با پیشرفت تحصیلی رابطه دارد (۰۵/۰>P). نتایج: نتایج نشان داد که به ترتیب ضرایب استاندارد مستقیم متغیرهای مسندمهارگری (۳۷۶/۰=β بر پیشرفت تحصیلی معنادار بود.