آزمون رابطه عوامل دین داری با کج روی اجتماعی

هدف: دین به مجموعه ای از باورها، مناسک و قواعد اخلاقی از سوی خداوند، اطلاق می شود که با نهادینه شدن آن در خلقیات و کردار انسانی، نقش کنترلی و پیشگیرانه پیداکرده، منجر به کاهش بزهکاری و کج روی اجتماعی می شود. هدف اصلی این پژوهش، آزمون رابطه عوامل دینداری با کج روی اجتماعی بود. روش: روش تحقیق حاضر، فراتحلیل کمی و جامعه آماری آن، ۸۰ مورد است که بر حسب ملاک ورود و خروج، ۴۸ مطالعه برای فراتحلیل در فاصله زمانی ۱۳۸۳ تا ۱۴۰۳ انتخاب شدند. از دیدگاه نظری دورکیم، هیرشی و استارک، برای تبیین این رابطه استفاده شده است. بعد از ورود داده ها(ضریب همبستگی، حجم نمونه و سال پژوهش) به cma۲، نتایج آزمون آماری d کوهن و f فیشر نشان می دهد که با افزایش میزان دینداری از گرایش به کج روی اجتماعی کاسته می شود و مقدار ضریب اثر نهایی آن برابر با ۰.۴۵۱ است. یافته ها: بین عوامل دینداری، از جمله: مشارکت در مناسک دینی(۰.۳۸۹)، باورهای دینی خانواده(۰.۲۰۸)، سبک زندگی دینی(۰.۴۱۲) و دینداری دوستان(۰.۲۷۷) با کج روی اجتماعی، رابطه معناداری وجود دارد. نتیجه گیری: دینداری، قوی ترین متغیر در تبیین رفتارهای کج روانه محسوب می شود. با تقویت الگوهای دینداری به طور رسمی و غیر رسمی(خلق سرمایه اجتماعی مذهبی) از طریق منابر، مساجد، موسسات علمی و سازمانی و همچنین سازمانهای مردم نهاد دینی(سمن) در جامعه می توان میزان آسیب و مسائل اجتماعی(خودکشی، سرقت، سوءمصرف مواد، طلاق و غیره) را کاهش داد.

کلیدواژه ها:

دین داری ، کج روی اجتماعی ، کنترل اجتماعی ، مشارکت مذهبی ، پیشگیری از انحراف