رابطه بین تروما دوران کودکی و ابتلا به سرطان در بزرگسالی

تجارب آسیب زای دوران کودکی، شامل سوءاستفاده های جسمی، جنسی، عاطفی و غفلت، یکی از قویترین عوامل خطر برای اختلالات روانی و جسمانی در بزرگسالی به شمار می روند. پژوهش ها نشان داده اند که قرار گرفتن در معرض رویدادهای آسیب زا در سال های حساس رشد می تواند مسیرهای زیستی، روانشناختی و رفتاری فرد را تغییر داده و خطر ابتلا به بیماری های مزمنی همچون بیماری های قلبی، دیابت، افسردگی و سرطان را به طور معناداری افزایش دهد. در این میان، ارتباط میان تروماهای دوران کودکی و خطر ابتلا به سرطان، به عنوان یکی از مهمترین بیماری های بارآور جهانی، توجه پژوهشی فزاینده ایافته است. با این حال، شکاف هایی در ادبیات پژوهشی همچنان باقی است؛ به ویژه در زمینه درک نقش انواع خاص تروما، شدت و زمان بندی مواجهه، و تاثیرات میانجی گر یا تعدیل کننده ی عوامل ژنتیکی، روانی-اجتماعی و اقتصادی. بر این اساس، پژوهش حاضر با مرور جامع ادبیات و تحلیل انتقادی شواهد موجود، به دنبال پاسخ به این پرسش اصلی است که آیا تجارب آسیب زای دوران کودکی با افزایش خطر ابتلا به سرطان در بزرگسالی مرتبط اند و چه مکانیزم هایی این ارتباط را میانجی گری می کنند. این مطالعه با تکیه بر مدل "استرس سمی" و تحلیل مسیرهای زیستی-رفتاری در پی آن است تا شکاف های موجود در دانش فعلی را پر کرده و راه را برای مداخلات پیشگیرانه موثر هموار سازد.

کلیدواژه ها:

تروما ، دوران کودکی ، سرطان ، بزرگسالی