مصادیق اصل استصحاب در قوانین کیفری

هدف از این پژوهش بررسی و تبیین مصادیق استصحاب در قوانین کیفری ایران می باشد. اصل استصحاب یکی از اصول کاربردی اصول فقه و حقوق موضوعه می باشد که علاوه بر حجیت های فقهی اعتبار خود را از اصول ۱۶۶ و ۱۶۷ قانون اساسی می گیرد. چنان چه وجود حکم با موضوعی در گذشته معلوم باشد، آنگاه بناء آن به جهتی در زمان حال مورد تردید قرار می گیرد. این پژوهش با روش مطالعات کتابخانه ای و به شیوه توصیفی تحلیلی انجام شده است که با مراجعه به کتب مرجع و قانون مجازات اسلامی اطلاعات لازم بدست آمده و مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است. از موارد جریان اصل استصحاب در قانون مجازات اسلامی می توان رشد کیفری، مرور زمان، توبه مرتکب، ارتکاب جنایت در حالت مستی، تردید در بلوغ و عقل مرتکب را اشاره کرد.

کلیدواژه ها:

اصول عملیه ، اصل استصحاب ، رشد کیفری ، قوانین کیفری ، مرور زمان