بررسی و ارزیابی کاربری اراضی شهرهای ایران (نمونه موردی منطقه ۱۲ شهری اصفهان)

ارزیابی کاربری زمین هسته اصلی برنامه ریزی شهری است و امکان تدوین و ترسیم چیدمانی مناسب از کاربری های شهری را در یک محدوده جغرافیایی فراهم می سازد. طی دهه های اخیر به دنبال آشفتگی ها، مسائل و مشکلات شهری، ارزیابی کاربری اراضی شهری جایگاه ویژه ای پیدا کرده است و از طریق آن می توان به نحوه توزیع و عملکرد کاربری ها پی برد. در این راستا، تحقیق حاضر با هدف ارزیابی کمی و کیفی تعداد ۲۳ نوع از کاربری های اراضی منطقه ۱۲ شهر اصفهان را مد نظر قرار داد. برای این منظور داده های جغرافیایی چند منبعی برای تکنیک روش کمی و کیفی در نظر گرفته شد. پژوهش از نظر هدف، کاربردی- توسعه ای و از نظر ماهیت، توصیفی- تحلیلی بود. در جمع آوری داده ها از روش اسنادی و کتابخانه ای استفاده شده است و در تجزیه و تحلیل داد ه ها از ماتریس های ارزیابی، مدل ضرایب فضایی، شاخص های استاندارد مصوب شورای عالی شهرسازی و معماری از طریق ابزارهای تحلیلی نرم افزار SPSS و GIS استفاده شده است. نتایج نشان داد که کاربری های خدمات شهری، ناحیه ای و محله ای شامل کاربری فرهنگی، فضای سبز، گردشگری و پذیرایی، خدمات اجتماعی، بهداشت و درمان و آموزش و پرورش کمتر از سرانه استاندارد مصوب شورای عالی شهرسازی و معماری بود. همچنین در تحلیل ضریب مکانیابی این منطقه از نظر استفاده کنندگان از خدمات شهری و خدمات پایه در وضعیت نامتناسبی نسبت به میانگین موجود شهر اصفهان قرار داشت. و در ارزیابی کیفی نیز بخش عمده ای از کاربری های شهری به دلیل قرار گرفتن در بافت های ناکارآمد اسکان غیر رسمی از وضعیت مناسبی برخوردار نبودند.

کلیدواژه ها:

کاربری اراضی ، ارزیابی ، سکونتگاها ، ناکارآمدی ، اصفهان