تبیین معیارها و شاخص های توسعه مسکن اجتماعی در محلات شهری با رویکرد معماری ایرانی

مقاله حاضر به بررسی معیارها و شاخص های توسعه مسکن اجتماعی در محلات شهری ایران با رویکرد معماری ایرانی می پردازد. در این تحقیق ابتدا به تعریف مسکن اجتماعی و اهمیت آن در توسعه پایدار شهری پرداخته شده و سپس ارتباط معماری ایرانی با توسعه پایدار و کیفیت زندگی شهری مورد بررسی قرار گرفته است. این مقاله از روش تحقیق تحلیلی توصیفی استفاده کرده و به شناسایی ویژگی های معماری ایرانی می پردازد که می تواند در بهبود عملکرد مسکن اجتماعی موثر باشد. بر اساس نتایج تحقیق، استفاده از اصول معماری ایرانی مانند توجه به فضاهای جمعی، مقیاس انسانی، و همخوانی با محیط طبیعی می تواند به ایجاد مسکن اجتماعی با کیفیت تر و پایدارتر کمک کند. همچنین تاکید بر طراحی فضاهایی که نیازهای اجتماعی و فرهنگی ساکنان را در نظر بگیرند، به تقویت پیوند اجتماعی و مشارکت در محلات شهری می انجامد. این تحقیق پیشنهاداتی برای بهبود برنامه ها و طرح های مسکن اجتماعی در ایران با بهره گیری از ویژگی های معماری ایرانی ارائه می دهد. در نهایت، نتایج تحقیق به سیاست گذاران و طراحان شهری کمک می کند تا مسکن اجتماعی را به شکلی طراحی کنند که هم به نیازهای ساکنان و هم به توسعه پایدار شهری پاسخ دهد.

کلیدواژه ها:

توسعه مسکن ، مسکن اجتماعی ، محلات ، شهر ، معماری ایرانی ، توسعه پایدار