مجازات جرم نسل کشی و بررسی تحریک علنی و مستقیم به ارتکاب آن در حقوق کیفری بین المللی

با توجه به نقش محوری تحریک در جرایم بین المللی، این پدیده به عنوان عاملی کلیدی در ترغیب و تشویق افراد به مشارکت در ارتکاب چنین جرایمی عمل می نماید. در نظام حقوقی بین المللی، تمایزی آشکار میان تحریک عمومی به ارتکاب جرایم بین المللی به طور عام و تحریک مستقیم و علنی به نسلکشی به طور خاص مشاهده می شود که این تفکیک، پرسشهایی اساسی را در خصوص ماهیت متمایز این دو شکل از تحریک و علت تصریح جداگانه ی جرم نسلکشی در اسناد بین المللی برمی انگیزد. پژوهش حاضر با تحلیل نظام مند اسناد بنیادین و رویه های قضایی بین المللی به این یافته دست می یابد که تحریک به جرایم بین المللی عموما به عنوان مسئولیتی تبعی و وابسته به وقوع جرم اصلی تلقی می گردد، حال آنکه تحریک صریح و آشکار به نسلکشی، حتی بدون تحقق عینی این جرم، به مثابه رفتاری مجرمانه با ماهیتی مستقل و در زمره مصادیق بارز سخنان نفرت پراکنانه و جرایم مبتنی بر ترویج خشونت طبقه بندی می شود. این تمایز حقوقی عمدتا ناشی از شدت بی سابقه جرم نسلکشی در مقایسه با سایر جرایم بین المللی، همراه با ویژگی های منحصر به فرد آن از جمله تاثیرات ویرانگر نفرت پراکنی در ایجاد شکاف های اجتماعی عمیق و فراخوان صریح به اعمال خشونت علیه گروه های مشخص می باشد. جرم نسلکشی همواره به عنوان یکی از شنیع ترین جرایم بین المللی، مورد توجه ویژه نهادهای قضایی بین المللی از جمله دیوان بین المللی کیفری، دیوان بین المللی کیفری برای رواندا و دیوان بین المللی کیفری برای یوگسلاوی سابق قرار گرفته است. این پژوهش با روش توصیفی-تحلیلی و با استناد به اسناد و منابع معتبر حقوقی، به بررسی تطبیقی مجازات نسلکشی در نظام های قضایی مذکور پرداخته است. یافته های تحقیق حاکی از آن است که رویکرد نظام های حقوقی بین المللی در تعریف و مجازات این جرم با تفاوت های قابل توجهی همراه بوده است. در حالی که ماده ۶ اساسنامه دیوان بین المللی

کلیدواژه ها:

تحریک ، نسل کشی ، حقوق بین المللی ، جرم شناسی ، تحریک علنی