رفاه اجتماعی در توسعه پایدار از دیدگاه حقوق عمومی

رفاه اجتماعی تعبیری است معطوف به وضعیت اقتصادی، اجتماعی و سیاسی که حفظ کرامت انسانی و مسئولیت پذیری افراد جامعه، در قبال یکدیگر و ارتقای توانمندیها، از اهداف آن است. رفاه اجتماعی در هر جامعه از اساسیترین نیازهای اجتماعی است که افراد جامعه باید از آن برخوردار باشند. رفاه باعث خلق امنیت، احساس آرامش و اطمینان و رضایتمندی همه جانبه شهروندان نسبت به حال و آینده است، از این رو امروزه با شکل گرفتن نهادهای جدید رفاهی در ایران (مثل وزارت رفاه) توسط دولتمردان می توان یادآور شد که رفاه اجتماعی تا حد زیادی توسط دولت ها برقرار می شود. توسعه پایدار با هدف برطرف کردن احتیاجات انسانی و بهبود کیفیت زندگی، به عنوان قالب مناسب برای نگرش به نحوه مناسب بهره برداری از منابع با عنصر استمرار و پایداری در تامین رفاه انسان فعلی بدون آسیب رسانی به توانایی نسل های بعدی در برآوردن رفاه خود محسوب می شود. دستیابی به توسعه پایدار نیازمند بهره گیری از انواع منابع مالی، انسانی، فنی و علمی است. تامین اجتماعی به عنوان یکی از ابزارهای تامین منابع می تواند مورد استفاده قرار گیرد. با این وجود در هیچ یک از اسناد مرتبط با توسعه پایدار صراحتا به آن اشاره نشده است. این تحقیق با روش توصیفی، تحلیلی و تطبیقی به دنبال پاسخ به این پرسش است که رفاه اجتماعی در توسعه پایدار از دیدگاه حقوق عمومی، در چنین شرایطی چه مبنایی می تواند برای در نظر گرفتن تامین اجتماعی به عنوان یکی از سازوکارهای دستیابی به اهداف توسعه پایدار لحاظ شود و دامنه بهره گیری از آن برای این منظور چگونه است. یکی از گام های مهم در نهادینه سازی رفاه اجتماعی، تصویب قانون ساختار نظام جامع رفاه و تامین اجتماعی در نظام حقوقی ایران است که کارکرد آن معطوف به از بین بردن موازی کاری ها و ایجاد یک متولی خاص در مورد رفاه اجتماعی و حقوق رفاهی می باشد. بنابراین، قانون یادشده را باید به منزله سندی در نظر گرفت که قلمرو اعمال، چارچوب و ساختار قواعد ماهوی مرتبط با مولفه ی رفاه اجتماعی را تعیین می کند.

کلیدواژه ها:

رفاه اجتماعی ، توسعه پایدار ، حقوق عمومی