تاملی بر حق کودک بر بازی از منظر اسناد حقوق بین المللی بشری

حق کودک بر بازی را می توان حقی فراموش شده قلمداد کرد. علی رغم اینکه از مهم ترین مصادیق حقوق اساسی کودکان می باشد، اما کمتر به ماهیت بنیادین آن پرداخته شده است. فلسفه ی روحیه تمایل به بازی از ابتدای آفرینش در وجود کودکان بنا نهاده شده و حق بر بازی یک حق انتخابی و مازاد نیست، بلکه در زمره حقوق اساسی و غیر قابل سلب قرار دارد و باید توجه ویژه ای به آن شود، زیرا سبب رشد و شکوفایی کودکان می گردد. در مقابل نادیده گرفتن آن منجر به آسیب هایی بس جبران ناپذیر و سلب آن از مصادیق نقض حقوق کودک است. مطابق با ماده ۲۴ کنوانسیون حقوق کودک به ابعاد فرهنگی، هنری از جمله کلیه زمینه هایی که موجبات تفریح و آرامش و در نتیجه، پرورش خلاقیت های مناسب کودک را فراهم می آورد، اشاره شده و دولت های عضو، موظف به محترم شمردن و فراهم نمودن و توسعه بخشیدن چنین حقی شده اند. پژوهش حاضر از نظر هدف، کاربردی و از نظر نوع پژوهش، توصیفیتحلیلی است که با استفاده از منابع کتابخانه ای و بررسی طیف وسیعی از اسناد و رویه ها و سایر آثار پژوهشی، مطالب، جمع آوری و تحلیل شده اند. باتوجه به فلسفه مفهوم و ماهیت بنیادین این حق و آثار ان در سلامت جسم و روان کودکان و تبعاتی که عدم رعایت آن در پیش دارد، توجه به این حق را به ضرورتی انکارناپذیر بدل نموده است و دولت ها می بایست با به رسمیت شناختن و احترام به آن در فضای آفالین و برخط در جهت ارتقا و

کلیدواژه ها:

حق کودک ، بازی ، اسناد حقوق بین المللی ، روحیه تمایل ، حقوق اساسی ، مصادیق ، فرهنگی ، هنری ، تفریح ، آرامش ، پرورش خلاقیت ، پژوهش ، توصیفیتحلیلی ، منابع کتابخانه ای ، رویه ها ، آثار پژوهشی ، سلامت جسم ، روان کودکان ، رعایت ، ضرورتی انکارناپذیر ، رسمیت شناختن ، آفالین ، برخط ، ارتقا