حق بر مصالح عالیه کودکان: تحولات نظری و مفهومی

زمینه و هدف: حق بر آموزش به زبان مادری یکی از حقوق بنیادین بشر است که در اسناد بین المللی متعددی از جمله اعالمیه جهانی حقوق بشر (۴۳۲۵)، میثاق بین المللی حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی (۴۳۵۵) و کنوانسیون حقوق کودک (۴۳۵۳) به رسمیت شناخته شده است. این حق نه تنها به رشد فردی کودکان و حفظ هویت فرهنگی آنان کمک می کند، بلکه نقش مهمی در پیشگیری از تبعیض زبانی و تقویت همبستگی اجتماعی ایفا می نماید. با این حال، اجرای این حق در قوانین اساسی و سیاست های آموزشی کشورهای مختلف با تفاوت های قابل توجهی همراه است. هدف این پژوهش، بررسی و مقایسه جایگاه حق آموزش کودکان به زبان مادری در قوانین اساسی برخی کشورها و میزان انطباق آن با استانداردهای حقوق بشری بین المللی است. روش: این مطالعه به شیوه تحلیلی-تطبیقی و با بررسی متون قانون اساسی و سیاست های آموزشی کشورهای منتخب با نظام های حقوقی تک زبانه و چندزبانه انجام شده و همچنین از آرای نهادهای حقوق بشری بین المللی، به ویژه دیوان اروپایی حقوق بشر، بهره گرفته است. ملاحظات اخلاقی: در انجام این پژوهش، تمامی اصول اخلاق پژوهش، از جمله رعایت مالکیت فکری، ارجاع دقیق به منابع حقوقی و علمی، و تحلیل بی طرفانه

کلیدواژه ها:

حق بر آموزش ، زبان مادری ، قوانین اساسی ، استانداردهای حقوق بشری ، تحلیل تطبیقی