اثربخشی آموزش درمان شناختی رفتاری بر انعطاف پذیری شناختی و تکانشگری بیماران دارای اختلال اضطراب فراگیر

اصلی ترین مالک اختلال اضطراب فراگیر عامل نگرانی می باشد، لذا با استفاده از درمان شناختی و محتوای شناختی جلسات درمانی و رفتاری و تغییر ادراکی بیماران سبک پردازش آنها تغییر می کند. پژوهش حاضر با هدف تعیین اثر بخشی آموزش درمان شناختی رفتاری بر انعطاف پذیری شناختی و تکانشگری بیماران دارای اختلال اضطراب فراگیر بود. این پژوهش به شیوه ی نیمه آزمایشی و با طرح پ یش آزمون و پس آزمون اجرا شد. جامعه آماری پژوهش حاضر، شامل ۱۵۰ نوجوان دختر دارای اختلال اضطراب فراگیر مراجعه کننده به ۵ کلینیک مشاوره و روانشناختی در سال ۱۴۰۳ در شهر آمل بودند که با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس ۴۰ (نوجوان به عنوان نمونه انتخاب و به صورت تصادفی جایگزین در دو گروه آزمایش۲۰ )نفر و کنترل(۲۰ ) نفر گمارده شدند. ابزارپژوهش شاملپرسشنامه انعطافپذیری شناختی دنیس ( ۲۰۱۰ PFQ,) ،پرسشنامه اختلال اضطراب فراگیر(( GADQ) اسپیتزر و همکاران ( ۲۰۰۶ )، پرسشنامه تکانش گری دیکمن، بود. برای تحلیل داده ها از آزمون آماری تحلیل کوواریانس چند متغیری (ANOVA) استفاده شده است.یافته ها نشان داد که آموزش درمان شناختی رفتاری در افزایش انعطاف پذیری شناختی و کاهش تکانشگری در نوجوانان دختر دارای اختلال اضطراب فراگی ر در شهر آمل موثر بوده است. بنابراین پیشنهاد می شود درمان شناختی رفتاری برای افزایش انعطاف پذیری شناختی افراد مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر در مواجهه با چالش ها و موقعیت های دشوار زندگی استفاده شود.

کلیدواژه ها:

درمان شناختی رفتاری ، انعطاف پذیری شناختی ، اختلال اضطراب فراگیر ، نوجوانان ، تکانشگری