اثر بخشی آموزش درمان شناختی رفتاری بر اجتناب تجربهای ونگرانی بیماران مبتلا به افسردگی اساسی

اختلال افسردگی اساسی، اختلال روانپزشکی شایعی به شمار می رود، که به عنوان دومین عامل اصلی ناتوانی در افراد معرفی شده است، لذا با استفاده از درمان شناختی و محتوای شناختی جلسات درمانی و رفتاری و تغییر ادراکی بیماران سبک پردازش آنها تغییر می کند. پژوهش حاضر با هدف تعیین اثر بخشی آموزش درمان شناختی رفتاری بر اجتناب تجربهای ونگرانی بیماران مبتلا به افسردگی اساسی انجام گرفت. این پژوهش به شیوه نیمه آزمایشی و با طرح پیش آزمون و پس آزمون اجرا شد. جامعه آماری پژوهش حاضر، شامل ۱۵۰ نوجوان دختر دارای اختلال افسردگی اساسی مراجعه کننده به ۵ کلینیک مشاوره و روانشناختی در سال ۱۴۰۳ در شهر تهران بودند که با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس ۴۰ نوجوان به عنوان نمونه انتخاب و به صورت تصادفی جایگزین در دو گروه آزمایش (۲۰ نفر) و کنترل (۲۰ نفر) گمارده شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه اجتناب تجربه ها و اختلال افسردگی اساسی بک و اسپیتزر و همکاران (۲۰۰۶)، و نگرانی بود. برای تحلیل داده ها از آزمون آماری تحلیل کوواریانس چندمتغیری (mancova) استفاده شده است. یافته ها نشان داد که آموزش درمان شناختی رفتاری در کاهش اجتناب تجربه های ونگرانی در نوجوانان دختر دارای اختلال افسردگی اساسی در شهر تهران موثر بوده است. بنابراین پیشنهاد می شود درمان شناختی رفتاری برای افزایش توانایی افراد مبتلا به اختلال افسردگی اساسی در مواجهه با چالش ها و موقعیت های دشوار زندگی استفاده شود.

کلیدواژه ها:

درمان شناختی رفتاری ، اجتناب تجربه ها ، اختلال افسردگی اساسی ، نوجوانان ، نگرانی