اثر بخشی درمان شناختی رفتاری بر ناگویی هیجانی و کیفیت زندگی بیماران مبتلابه اختلال افسردگی اساسی (یک مطالعه نیمه تجربی)

مقدمه: اختلال افسردگی اساسی ۱، اختلال روانپزشکی شایعی به شمار می رود، که به عنوان دومین عامل اصلی ناتوانی ۲ در افراد معرفی شده است که با عوامل روانشناختی متعددی همبودی دارد و می تواند بر تنظیم هیجانات و کیفیت زندگی بیماران تاثیر بگذارد. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر بخشی درمان شناختی رفتاری بر ناگویی هیجانی و کیفیت زندگی بیماران مبتلابه اختلال افسردگی اساسی(یک مطالعه نیمه تجربی) انجام شد. روش: روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون و گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی بیماران زن و مرد مبتلا به افسردگی اساسی مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهر مشهد در شش ماه دوم سال ۱۴۰۳ بودند. از بین آنها ۳۰ نفر به روش نمونه گیری هدفمند، انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (۱۵ نفر) و گروه گواه (۱۵ نفر)، گمارده شدند. افراد گروه آزمایش به مدت ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای (هفته ای دوبار) به صورت گروهی برنامه درمانی شناختی رفتاری را دریافت کردند؛ گروه کنترل به مدت دو ماه در لیست انتظار قرار گرفت. جهت جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه کیفیت زندگی (ویر و شربور، ۱۹۹۲)، پرسشنامه های آلکسی تیمیا تورنتو-۲۰ (بگبی و همکاران، ۱۹۹۴) استفاده شد. داده های پژوهش با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس چندمتغیره، تحلیل شد. یافته ها: یافته های حاصل از پژوهش نشان داد که با کنترل اثر پیش آزمون، بین میانگین نمرات پس آزمون افراد گروه های آزمایش و کنترل در متغیر ناگویی هیجانی و مولفه های کیفیت زندگی (شامل، عملکرد جسمی، عملکرد اجتماعی، ایفای نقش هیجانی، سلامت روانی، سرزندگی و سلامت عمومی)، تفاوت معناداری وجود داشت؛ اما در مولفه های ایفای نقش جسمی و درد بدنی، تفاوت معناداری مشاهده نشد. نتیجه گیری: در مجموع، با توجه به نتایج این پژوهش می توان گفت که درمان شناختی رفتاری می تواند بر ارتقاء کیفیت زندگی و کاهش ناگویی هیجانی بیماران مبتلا به افسردگی اساسی، اثربخش باشد.

کلیدواژه ها:

رفتاردرمانی شناختی ، ناگویی هیجانی ، کیفیت زندگی ، افسردگی اساسی