پرورش خودتنظیمی تحصیلی در کودکان: رویکردی عاطفی-تعاملی بر پایه پیوندهای مثبت آموزشی

خودتنظیمی تحصیلی یکی از زیربنایی ترین مهارت هایی است که کودکان برای یادگیری موثر و پایدار به آن نیاز دارند. این مهارت زمانی به صورت پویا در کودکان شکل می گیرد که زمینه های روانی، اجتماعی و عاطفی لازم در مدرسه فراهم شده باشد. پژوهش حاضر با تکیه بر رویکرد عاطفی-تعاملی، به بررسی نقش روابط انسانی گرم و مبتنی بر صمیمیت میان معلم و دانش آموز در تسهیل یادگیری خودتنظیم پرداخته است. در این الگو، تاکید بر رابطه ای حمایتی، دوستانه و هدفمند است که طی آن، معلمان با ایجاد فضای اعتماد، فرصت های یادگیری مشارکتی، و گفت وگوی باز، زمینه را برای رشد درونی مهارت های خودنظارتی، خودارزیابی و خودراهبری در دانش آموزان فراهم می کنند. یافته ها نشان می دهند که کودکانی که در محیط هایی با ارتباطات مثبت پرورش می یابند، نسبت به فرآیند یادگیری خود انگیزه بیشتری دارند، بهتر می توانند رفتار خود را مدیریت کنند و در مسیر رشد تحصیلی خود فعالانه تر گام برمی دارند. این مقاله ضمن مرور مبانی نظری، راهکارهای عملی برای اجرای چنین الگویی در محیط مدرسه را ارائه می دهد و به ضرورت توجه همزمان به ابعاد شناختی و عاطفی در طراحی تجارب یادگیری اشاره می کند.

کلیدواژه ها:

خودتنظیمی تحصیلی ، تعامل عاطفی ، محیط یادگیری حمایتی.