تاثیر سکوت اجباری در مدرسه بر خلاقیت و ابرازگری دانش آموزان

سکوت در محیط های آموزشی همواره به عنوان یکی از ابزارهای ایجاد نظم تلقی شده است؛ با این حال، اعمال سکوت اجباری در مدارس، به ویژه در سنین پایه، می تواند اثرات عمیقی بر فرایند رشد روانی، هیجانی و شناختی دانش آموزان داشته باشد. پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر سکوت اجباری در فضای مدرسه بر خلاقیت و ابرازگری دانش آموزان انجام شد. روش این پژوهش توصیفی–تحلیلی بوده و جامعه آماری شامل دانش آموزان دوره ابتدایی مدارس شهری بود. یافته های پژوهش نشان می دهد که الزام دانش آموزان به سکوت مداوم و محدودسازی ابراز کلامی و رفتاری، سبب کاهش فرصت های تعامل اجتماعی، تخیل پردازی و بیان هیجانات می شود. این محدودیت ها در بلندمدت منجر به کاهش خودبیان گری و افت خلاقیت، به ویژه در دانش آموزان دارای ویژگی های شخصیتی درون گراتر می گردد. همچنین، فشارهای ناشی از رعایت بی وقفه سکوت می تواند پیامدهای عاطفی منفی مانند اضطراب، انزوا و نارضایتی تحصیلی ایجاد کند. نتایج حاکی از آن است که رویکردهای آموزشی مبتنی بر سکوت کامل، بدون در نظر گرفتن فضای آزاد برای گفتگو، مشارکت، بازی و تخلیه هیجانی، با نیازهای رشد روانی کودکان در تضاد است. در مقابل، مدارس باید به گونه ای طراحی شوند که امکان بروز آزادانه احساسات و ایده ها فراهم گردد تا دانش آموزان بتوانند هویت فردی و خلاقانه خود را توسعه دهند. در این راستا، بازنگری در قوانین انضباطی سنتی و ترویج محیط های آموزشی باز و منعطف، ضروری به نظر می رسد.

کلیدواژه ها:

سکوت اجباری ، خلاقیت ، ابرازگری ، دانش آموزان ، محیط مدرسه.