مدلسازی پیش بینی سلامت روان براساس سبک های دلبستگی با نقش میانجی خلق و خوی در دانش آموزان دوره متوسطه دوم

هدف این پژوهش مدلسازی پیش بینی سلامت روان براساس سبک های دلبستگی با نقش میانجی خلق و خوی در دانش آموزان دوره متوسطه دوم شهرستان گرگان بود. پژوهش از نوع توصیفی-همبستگی و مبتنی بر مدل معادلات ساختاری است. جامعه آماری شامل ۱۷۰۰۰ دانش آموز دوره متوسطه دوم در سال تحصیلی ۱۴۰۰-۱۴۰۱ بود که از میان آن ها ۳۷۶ نفر به روش نمونه گیری طبقه ای بر حسب جنسیت انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها شامل پرسشنامه سلامت عمومی گلدبرگ و هیلر (۱۹۷۹)، پرسشنامه سبک دلبستگی هازن و شیور (۱۹۸۷) و پرسشنامه خلق وخو و منش کلونینگر (۱۹۸۷) بود. روایی صوری پرسشنامه ها تایید و پایایی آن ها با آلفای کرونباخ (سلامت روان: ۰.۸۹۳، خلق وخو: ۰.۷۴۶، دلبستگی ایمن: ۰.۸۶۹، ناایمن اجتنابی: ۰.۸۷۳، ناایمن دوسوگرا: ۰.۷۳۰) محاسبه شد. داده ها با روش های کتابخانه ای و میدانی جمع آوری و با استفاده از نرم افزارهای SPSS۲۳ و Smart PLS ۴ تحلیل شدند. تحلیل ها نشان داد که بین خلق وخوی و سلامت روان رابطه مثبت و معنادار (۰.۵۶۲) وجود دارد. سبک دلبستگی ایمن با خلق وخوی (۰.۵۳) و سلامت روان (۰.۶۴) رابطه مثبت و معنادار دارد، در حالی که دلبستگی های ناایمن اجتنابی (-۰.۵۲) و دوسوگرا (-۰.۵۱) با سلامت روان و خلق وخوی (-۰.۴۲۵ و -۰.۴۲۴) رابطه معکوس دارند. خلق وخوی نیز نقش میانجی معناداری در رابطه بین دلبستگی و سلامت روان ایفا می کند. این یافته ها بر اهمیت تقویت دلبستگی ایمن و خلق وخوی مثبت برای بهبود سلامت روان دانش آموزان تاکید دارند.

کلیدواژه ها:

سبک های دلبستگی ، سلامت روان ، خلق و خوی ، دانش آموزان