بهینهسازی مقاومت سایشی پوششهای کنترل حرارتی سیاه پلیاورتانی برای سطوح آلومینیومی

در این مقاله اثر متغیرهای ساختاری و فرایندی روی مقاومت سایشی پوششهای کنترل حرارتی سیاه پلیاورتانی بررسی شده است. این متغیرها عبارتند از نوع پلیال (استر یا اتر) ، نسبت NCO/OH و غلظت حجمی رنگدانه. قسمت تجربی بر اساس طراحی آزمایشها و با استفاده از روش تاگوچی انجام گرفت. آزمون سایش مطابق با استاندارد ASTM D 4060 و ارزیابی سطوح سایش یافته و نیز بررسی مورفولوژی سطوح نمونهها توسط میکروسکوپ الکترونی روبشی انجام شد. جهت بررسی تشکیل پلیمر از آزمون طیف سنجی تبدیل فوریه مادون قرمز استفاده شد. نتایج ارزیابیها نشان داد که بین پارامترهای مطالعه شده، نوع پلیال و غلظت حجمی رنگدانه مهمترین اثرات را روی مقاومت سایشی دارند، همچنین پوششهای با پلیال استری مقاومت سایشی بیشتری از خود نشان داده و ذرات رنگدانه معادل اتصالات عرضی فراهم میکنند و در نتیجه مقاومت سایشی را افزایش میدهند. در نهایت نمونه با پلیال استری، نسبت NCO/OH برابر 1/4 و درصد رنگدانه برابر 12 ، بهترین مقاومت سایشی را فراهم نمود.

کلیدواژه ها:

پلیاورتان ، پوشش کنترل حرارتی ، ماهواره ، مقاومت سایشی