تبیین نوروفیلمولوژی به مثابه روشی در مطالعات سینمایی

با گسترش دامنه ی علوم اعم از علوم تجربی، علوم انسانی و هنر، مرزهای مشخص میان حوزه های مطالعاتی مختلف کم رنگ شده و نیاز به استفاده از گستره های متفاوت شناختی برای کامل کردن مطالعات در هر رشته ای از علوم فزونی گرفته است. آنچه مرزهای مشخص میان علوم را پدید می آورد، تفاوت در روش شناسی است. به عبارت دیگر، هر یک از علوم با زاویه ای خاص جهان را مورد کنکاش قرار می دهند. امروزه استفاده از مطالعات بینارشته ای برای تحلیل موضوعات از زوایای مختلف کاربرد فراوانی یافته است. تحقیقات با حوزه ی مشترک میان علم و هنر را می توان یکی از مصادیق موثر مطالعات میان رشته ای قلمداد نمود. نوروفیلمولوژی از جمله به روزترین رویکردها در مطالعات بینارشته ای محسوب می شود؛ که میان علوم اعصاب شناختی، فلسفه ی ذهن و سینما به مثابه هفتمین هنر ارتباط برقرار نموده و امکان درک وسیع تر از هنر را میسر کرده است. از این رو، وجه مجهول مقاله حاضر در ارتباط با چگونگی استفاده از این رویکرد در مطالعات سینمایی تعریف می شود. در پیوستگی با این پرسش، هدف اصلی این مقاله، تبیین رویکرد نوروفیلمولوژی به عنوان رویکرد و روشی برای تحقیقات سینمایی است. نتیجه ی مقاله، مطالعه ی مخاطب را به مثابه پدیده ای بدنمند پیشنهاد می دهد که در ارتباط با پرده ی سینما درک می شود.

کلیدواژه ها:

"نوروفیلمولوژی" ، "نوروسینماتیک" ، "نوراستتیک" ، "سینما" ، "علوم شناختی و هنر"