مجوز فسخ نکاح از طرف زوجین در صورت ابتلا به بیماریهای مسری جنسی چون ایدز از منظر فقهای اسلامی و حقوق موضوعه ایران

این پژوهش با هدف اصلی مجوز فسخ نکاح از طرف زوجین در صورت ابتلا به بیماریهای مسری جنسی چون ایدز از منظر فقهای اسلامی و حقوق موضوعه ایران بود و در پاسخ به سئوال اصلی فسخ نکاح از طرف زوجین در صورت ابتلا به بیماریهای مسری جنسی چون ایدز از منظر احکام فقههای گوناگون اسلامی و حقوق موضوعه ایران به چه صورت است بود این پژوهش با هدف کاربردی و به صورت جمع آوری اطلاعات کتابخانه ای صورت گرفت. روش انجام پژوهش به صورت توصیفی-تحلیلی بود و نتایج نشان داد عیوب و امراضی که مانع استمتاع و معاشرت زوجین میشوند، موجب جواز فسخ نکاح برای دیگری خواهند بود و نمیتوان تنها برای یکی از طرفین حق فسخ در نظر گرفت و دیگری را محروم کرد؛ زیرا مالک فسخ، قاعده الضرر و الحرج است که در هر دو طرف وجود دارد و فقهای معاصر بیماریهای جدید از جمله ایدز از موارد فسخ نکاح میدانند و ادعای اجماع بر اینکه عیوب و یژه حق فسخ نکاح، این عیوب را به حالت حصری تبدیل کرده باشد با مسائل امروزه سازگار نبوده و صحیح نیست. از سویی صبر کردن بر امراضی که مهلک و مسری هستند و باعث اختلال در روابط زناشویی میشوند یا در صورت استفاده از وسایل بهداشتی، باعث محرومیت از فرزند دار شدن میگردند یا اینکه موجب انزجار و نفرت زوجین از همدیگر میشود؛ در واقع نوعی ضرر به شمار میآید که زندگی زناشویی را توام با مشقت میسازد. از آن جا که در اسلام هیچ ضرر و حرجی نیست، این مسئله میتواند از موجبات فسخ نکاح به شمار آید. این ضرر به ویژه برای زنان بیشتر خواهد بود؛ زیرا آنها نه از حق طلاق برخوردارند و نه امکان تعدد زوجات دارند و اگرچه عیوب موجب فسخ نکاح در قانون مدنی به صورت حصری بیان شده است، اما قائل شدن به تمثیلی بودن عیوب، منطقیتر باشد.

کلیدواژه ها:

فسخ نکاح ، زوجین ، بیماریهای مسری جنسی ، ایدز ، فقهای اسلامی و حقوق ایران