پیش بینی خودمراقبتی براساس حمایت خانواده و خودکارآمدی در بیماران دیابتی نوع ۲

هدف از انجام این پژوهش بررسی پیش بینی خودمراقبتی براساس حمایت خانواده و خودکارآمدی در بیماران دیابتی نوع ۲ بود. در پژوهش حاضر از روش توصیفی از نوع همبستگی استفاده شد. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل کلیه بیماران دیابتی نوع ۲ شهر اصفهان بودند که از بین آنها ۱۶۸ نفر بر مبنای نظریه (نافچینسکی و ماندفروم، ۲۰۰۸) به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزار پژوهش، پرسشنامه خودمراقبتی نعمتی زاده و همکاران (۱۴۰۱)، پرسشنامه خودکارآمدی شرر و مادوکس (۱۹۸۲) و پرسشنامه حمایت خانواده گروسکا (۲۰۰۲) بود. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون همبستگی پیرسون و رگرسیون همزمان با استفاده از نرم افزار SPSS-۲۷ استفاده شده است. یافته های حاصل از تحلیل رگرسیون نشان داد که ۵/۱۶ درصد از تغییرات خودمراقبتی توسط حمایت خانواده تبیین می شود. همچنین در بین مولفه های حمایت خانواده، احساس تعلق خانواده توان پیش بینی ۱/۳۲ درصد از تغییرات خودمراقبتی را داشت. در بین مولفه های خودکارآمدی، متغیر مقاومت در رویارویی با موانع توان پیش بینی ۱/۱۰ درصد از تغییرات خودمراقبتی را داشت (p<۰/۰۱). با توجه به یافته های پژوهش می توان نتیجه گرفت که حمایت خانواده و خودکارآمدی بالا میزان خودمراقبتی را در بیماران دیابتی نوع ۲ افزایش می دهد.

کلیدواژه ها:

خود مراقبتی ، حمایت خانواده ، خودکارآمدی ، بیماران دیابتی نوع ۲