بررسی ارتباط بین چند نشانگرمولکولی با مقاومت مزرعه ای به ریزومانیا در چغندرقند

چغندرقند از مهمترین مابع تأمین کننده سااکرز در جهان است. یکی از مخربترین بیماری های چغندرقند در جهان، بیماری ریزومانیا است که موجب کاهش مقدار قند در ریشه این گیاه می گردد. یکی از روشهای مقابل با این بیماری استفاده از ارقام م قاوم است. برای این منظور ردیابی ژنهای مقاومت با استفاده از نشانگرهای مولکولی ضروری می باشد. هدف از تحقیق حاضر، تعیین رابطه بین این نشانگرها با مقاومت به ریزومانیا در شرایط مزرعه آلوده می باشد. در این تحقیق برای تأئید و تکرار پذیری چندنشانگر مولکولی جفت و ناجفت حاصل تحقیقات قبلی از چندین توده اصلاحی و رقم تجاری چغندرقند با منشاء ژن مقاومت Holly حامل ژن Rz1 استفاده گردید. برای این منظور از داده های مزرعه ای استفاده شد و از آغازگرهی تصادفی ده نوکلئوتیدی به صورت تکی و جفتی برای آزمون RAPD بر روی DNA جمعیت های حساس (جلگه) و مقاوم (طوس) استفاده شد. تعدادی از جفت آغازگرها در DNA جمعیت های حساس (جلگه) و مقاوم (طوس) تولید چندشکلی نمودند، سپس این جفت آغازگرها بر روی DNA تک توته های S1 مورد آزمون قرار گرفت و ا یجاد چندشکلی نمود. سپس فواصل نشانگرها ژن ایجاد مقاومت با استفاده از روش فراوانی بوته های نوترکیب تعیین گردید. مقایسه بین نتایج نمره آلودگی مزرعه و آزمون مولکولی نشان داد که نشانگر جفت RN8-2 با درصد توافق 74/68 و نشانگرهای ناجفت PN7-2 با درصد توافق 97/22 و PN8-3 با درصد توافق 97/12 کمترین فاصله از ژن Rz1 را دارا می باشند و می توانند پس از تبدیل شدن به نشانگر SCAR در گزینش ژنوتیپ های مقاوم به ریزومانیا مورد استفاده قرار گیرند.

کلیدواژه ها:

چغندرقند ، ریزومانیا ، نشانگر RAPD ، مقاومت مزرعه ای