مطالعه سازگاری و پایداری عملکرد ژنوتیپ های جو در شرایط تنش خشکی انتخای فصل

به منظور تعیین پایداری عملکرد و بررسی اثرات متقابل ژنوتیپ x محیط تعداد 20 ژنوتیپ جو در طی سالهای زراعی 89-1387 (به مدت دوسال) در 5 ایستگاه کرج، اصفهان، ورامین، یزد و بیرجند در قالب طرح پایه بلوکهای کامل تصادفی با سه تکرار در شرایط تنش خشکی انتهای فصل مورد بررسی قرار گرفتند. تجزیه واریانس مرکب عملکرد ژنوتیپ ها در شرایط تنش، نشان دهنده اختلاف معنی دار برای اثر سال x مکان و اثر ژنوتیپ x مکان x سال بود. مقایسه میانگین عملکرد ژنوتیپ ها نشان داد که لاینهای شماره 13، 15، 11 و 14 با داشتن عملکرد 5/567، 5/391، 5/216 و 5/206 تن در هکتار در شرایط تنش خشکی بیشترین مقدار عملکرد را دارا بودند. با توجه به معنی دار بودن اثر ژنوتیپ x محیط و تعیین سازگاری ژنوتیپها از روش های تجزیه پایداری شامل روش ناپارامتری میانگین و انحراف معیار رتبه و روش تجزیه اثرات اصلی جمع پذیر و اثرات متقابل ضرب پذیر (AMMI) استفاده شد. با توجه به عملکرد دانه و معیارهای پایداری مورد استفاده ژنوتیپهای شماره 13(EBYTMD87-13) و 15(EBYTMD87-15) بالاترین پایداری عملکرد و بهترین سازگاری را در شرایط تنش خشکی انتهای فصل نشان داده و به عنوان ژنوتیپ های برتر انتخاب گردیدند.

کلیدواژه ها:

جو ، تنش خشکی آخر فصل ، پایداری عملکرد ، اثر متقابل ژنوتیپ x محیط