اثربخشی خانواده درمانی ساختاری مینوچین بر مثلثسازی و مرزهای ارتباطی در تعارضات زناشویی خانوادههای دارای نوجوان

هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی خانوادهدرمانی ساختاری مینوچین بر مثلث سازی و مرزهای ارتباطی در خانوادههای با تعارض زناشویی بود. این پژوهش به روش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه آزمایش و کنترل انجام شد. جامعه ی آماری شامل تمامی خانوادههای درگیر تعارض زناشویی بود که در پاییز ۱۴۰۳ به مرکز مشاوره و خدماتروانشناختی پژواک واقع در شهرستان اردبیل مراجعه کرده بودند. از بین این خانوادهها، ۱۶ خانواده که واجد مالکهای ورود و خروج بودند به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل گمارده شدند. در مراحل پیش آزمون و پس آزمون، شرکت کنندگان پرسشنامه ی مثلثسازی از دیدگاه والدین (TQ) و پرسشنامه ی مرزهای ارتباطی خانواده (FRBQ) را تکمیل کردند. گروه آزمایش تحت مداخله ی خانوادهدرمانی ساختاری مینوچین در قالب ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای با فاصله ی زمانی یک هفته میان جلسات قرار گرفت. به منظور تجزیه و تحلیل دادهها از روش تحلیل کوواریانس چندمتغیره در بستر نرم افزار۲۲VSPSS استفاده شد. نتایج نشان داد که بین دو گروه آزمایش و کنترل در متغیرهای مثلثسازی و مرزهای ارتباطی تفاوت معنی داری وجود دارد؛ به این معنا که خانوادهدرمانی ساختاری مینوچین موجب کاهش معنادار مثلثسازی، کاهش مرزهای درهمتنیده و گسسته و افزایش مرزهای واضح در خانوادهها با تعارض زناشویی شد. بر این اساس، این روش درمانی می تواند به عنوان یک مداخله ی موثر در کاهش تعارضات زناشویی و بهبود پویایی خانواده مورد استفاده قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

خانوادهدرمانی ساختاری مینوچین ، مثلثسازی ، مرزهای ارتباطی خانواده ، تعارض زناشویی