بررسی نقش ناگویی هیجانی بر رفتارهای خود آسیب رسان در نوجوانان

هدف از پژوهش حاضر بررسی نقش ناگویی هیجانی بر گرایش به رفتارهای خود آسیب رسان در نوجوانان می باشد. ناگویی هیجانی یا آلکسی تایمیا به عنوان یک ویژگی روانشناختی شامل ناتوانی در شناسایی، درک و توصیف هیجانات و احساسات است که تاثیرات قابل توجهی بر رفتارهای نوجوانان دارد. از این رو هدف از پژوهش حاضر بررسی نقش ناگویی هیجانی بر گرایش به رفتارهای خود آسیب رسان می باشد. روش گردآوری اطلاعات در این پژوهش به صورت مروری اسنادی می باشد. یافته های پژوهش ها نشان می دهد که مداخلات مبتنی بر آموزش، بهبود و تقویت و تنظیم هیجان و ارائه حمایت های روانشناختی، می تواند در کاهش ناگویی هیجانی و پیشگیری از رفتارهای خود آسیب رسان موثر باشد. این مقاله بر اهمیت نقش خانواده، مدارس و متخصصان در شناسایی و مدیریت ناگویی هیجانی تاکید می کند و به عنوان راهکاری برای بهبود سلامت روانی نوجوانان گامی هر چند کوچک بر می دارد. توجه به این موضوع می تواند تاثیر بسزایی در کاهش رفتارهای خود آسیب رسان در این گروه حساس باشد.

کلیدواژه ها:

ناگویی هیجانی ، رفتار ، خود آسیب رسان ، نوجوانان