تاثیر درمان فراتشخیصی یکپارچه بر تعارض والد-نوجوان و تنظیم هیجان در نوجوانان پرخاشگر ۱۶ تا ۱۸ ساله شهر اصفهان

هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی درمان فراتشخیصی یکپارچه بر تعارض والد-نوجوان و تنظیم هیجان نوجوانان پرخاشگر ۱۸-۱۶ سال بود. روش پژوهش شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه دانش آموزان پسر ۱۶ تا ۱۸ ساله (متوسطه دوم) در شهر اصفهان در سال تحصیلی ۱۴۰۰-۱۴۰۱ بودند که از بین آنها به شیوه نمونه گیری در دسترس تعداد ۹۰ نفر انتخاب شدند. بعد از این مرحله ابتدا با پرسشنامه پرخاشگری AGQ سطح پرخاشگری نمونه ها سنجیده شد و ۳۰ نفر از آنها که دارای نمره بالا بودند انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه پرخاشگری باس وپری (۱۹۹۲)، پرسشنامه تعارض والد-نوجوان اسدی و همکاران (۱۳۹۰) و چک لیست تنظیم هیجان کودک و نوجوان شیلد و کیکتی (۱۹۹۸) بود. دانش آموزان گروه آزمایش تحت ۱۲ جلسه درمان فراتشخیصی یکپارچه قرار گرفتند. داده ها بوسیله روش تحلیل کوواریانس مورد تجریه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها نشان داد که بین دو گروه در نمرات تعارض والد-نوجوان تفاوت معنی داری وجود دارد (p<۰/۰۵). به طوری که درمان فراتشخیصی یکپارچه توانسته است باعث کاهش میانگین نمرات تعارض والد-نوجوان در نوجوانان پرخاشگر شود. همچنین بین دو گروه در نمرات تنظیم هیجان تفاوت معنی داری به دست آمد (p<۰/۰۵). به طوری که درمان فراتشخیصی یکپارچه توانسته است باعث افزایش میانگین نمرات تنظیم هیجان در نوجوانان پرخاشگر شود. بر مبنای یافته های این پژوهش می توان رویکرد درمان فراتشخیصی یکپارچه را به منظور کاهش مشکلات تنظیم هیجان و تعارض والد-نوجوان در نوجوانان پرخاشگر به کار برد.

کلیدواژه ها:

تعارض والد- نوجوان ، تنظیم هیجان ، درمان فراتشخیصی یکپارچه ، نوجوانان پرخاشگر