اثربخشی درمان مبتنی بر خوددلسوزی بر خودنظم دهی هیجانی در نوجوانان دارای وابستگی به فضای مجازی

مطالعه حاضر با هدف بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر خوددلسوزی بر خودنظم دهی هیجانی در نوجوانان دارای وابستگی به فضای مجازی صورت گرفت. روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی دانش آموزان پسر دوره دوم متوسطه شهر اردبیل در سال تحصیلی ۱۴۰۳-۱۴۰۴ بودند که به روش نمونه گیری در دسترس تعداد ۳۹ نفر به عنوان نمونه آماری انتخاب و بعد از غربالگری با پرسشنامه وابستگی به شبکه های مجازی مبتنی بر موبایل انتخاب و در دو گروه آزمایش (۱۹ نفر) و کنترل (۲۰ نفر) به روش نمونه گیری تصادفی جایگماری شدند. برای گروه آزمایش ۸ جلسه ۷۵ دقیقه ای و به صورت هفتگی یک جلسه درمان مبتنی بر خوددلسوزی (گیلبرت، ۲۰۰۹) برگزار شد. برای گردآوری داده از پرسشنامه وابستگی به شبکه های مجازی مبتنی بر موبایل و مقیاس خودنظم دهی هیجانی استفاده شد. داده ها با استفاده از روش تحلیل واریانس تک متغیره (NACOVA) با بهره گیری از نرم افزار آماری SPSS نسخه ۲۲ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها نشان داد که درمان مبتنی بر خوددلسوزی بر خودنظم دهی هیجانی در نوجوانان دارای وابستگی به فضای مجازی تاثیر معناداری دارد (p<۰.۰۱). به طوری که ارائه این درمان موجب افزایش خودنظم دهی هیجانی در نوجوانان دارای وابستگی به فضای مجازی در گروه آزمایش شده است (p<۰.۰۱). با توجه به نتایج به دست آمده می توان بیان نمود مشاوران و روانشناسان مدارس می توانند از این روش مداخله ای به منظور افزایش خودنظم دهی هیجانی دانش آموزان بهره ببرند.

کلیدواژه ها:

درمان مبتنی بر خوددلسوزی ، خودنظم دهی هیجانی ، وابستگی به فضای مجازی