نارسایی های حقوقی بیابان زدایی درایران

درناحیه ی کویراب بسیار کم است قنات ها و چشمه سارها بغایت کم آب و درپاره ای ازمناطق شیرین ودراغلب مناطق شورتشخیص داده شده است افزایش بی رویه جمعیت کمبود باران خشکسالی اتلاف ذخیره ی ابی و بهره برداری بی رویه از آبهای زیرزمینی جنگلها و مراتع گسترش دیمکاری توسعه بی رویه مناطق شهری و مانند اینها درایران سبب رشدبیابان زایی شده است این پدیده نه تنها درایران بلکه درمقیاس جهانی نیز مطرح است ازاین رو اهتمام و اقدام مشترک جامعه بین المللی برای مقابله با این بحران یکی ازمصالح مشترک جهانی به شمار میرود ازانجا که ازیک سو بیابان زایی ناشی ازواکنش متقابل پیچیده یعوامل فیزیکی زیست شناسی سیاسی اجتماعی فرهنگی و اقتصاید ودخل و تصرف بشری می باشد و ازسوی دیگر مسائل قانون گذاری جهت کاهش این پدیده درقوانین موضوعه به نحو مقتضی موردحکم قرارنگرفته است لذا دراین مقاله سعی شده است که با روش توصیفی تحتلیلی نارسایی های ادوار چهارگانه ی قانون گذاری دراین زمینه موردنقد وبررسی قرارگیرد و دربرایند کلی راه کارهای مناسب نیز ارایه گردد

کلیدواژه ها:

بیابان زایی ، بیابان زدایی ، حقوق بین الملل محیط زیست ، سیاست گذاری ، قانون گذاری