تحلیل انزوای ژئوپلیتیکی جمهوری اسلامی ایران

انزوای ژئوپلیتیکی به عنوان نقطه مخالف بین­المللی­گرایی، جهان­گرایی، منطقه­گرایی، تعامل، توسعه و در کل عدم درک صحیح کارگزارن از منافع ملی است. انزوای ژئوپلیتیکی، از ­آنجایی اهمیت دارد، که در شمایل یک مخمصه و دام ترکیبی(خودساخته و دگرساخته)؛ به­ عنوان یک حالت نامطلوب و منفی، قادر است موجودیت کشور درگیر را در معرض خطر و حتی نابودی قرار دهد. در نخستین سال­های انقلاب اسلامی، استراتژی­هایی چون انزواطلبی، و بعدها بی­طرفی و عدم تعهد(دست­کم تا فروپاشی شوروی)، بخشی از راهبرد سیاست خارجی نظام سیاسی حاکم، به منظور کنترل آسیب­پذیری­ها احتمالی و در کل حراست و حفاظت از انقلاب بوده است. به­تدریج با تثبیت انقلاب اسلامی، پایان جنگ تحمیلی و البته فروپاشی شوروی؛ سلسله عوامل برآمده از کنش­های رفتاری ج.ا.ایران از یک سو، و از دیگر سو واکنش کشورهای رقیب و متخاصم، وضعیتی به وجود آورد، که منطبق بر انزوای ژئوپلیتیکی ج.ا.ایران در شرایط کنونی است. در این راستا سوال اصلی مقاله این است که عوامل موثر بر شکل­گیری انزوای ژئوپلیتیکی جمهوری اسلامی ایران کدام است؟ نتایج حاصله از این پژوهش کاربردی، با تلفیق روش توصیفی- تحلیلی و روش آماری(با استفاده از پرسشنامه دلفی)، به بررسی عوامل موثر بر انزوای ژئوپلیتیکی جمهوری اسلامی ایران در قالب ۶ متغیر(در قالب ­۳۱ شاخص) می­پردازد. در این پژوهش، ترتیب اهمیت و رتبه­بندی متغیرها به وسیله آزمون فریدمن و سطح معنی­داری آنها با استفاده از آزمون T-test در بستر تحلیل نرم افزار SPSS انجام پذیرفته است.

کلیدواژه ها:

جمهوری اسلامی ایران ، ژئوپلیتیک ، انزوای ژئوپلیتیکی