نقد تخیل در اشعار لمیعه عباس عماره

نقد تخیل، مابین نقد موضوعی و نقد ساختاری قرار داشته و سعی دارد با تمرکز بر نیروی تخیل، از موضعی روانکاوانه به مطالعه نظام مند تصاویر شعری بپردازد و بر اساس تداوم حضور یک یا چند عنصر از عناصر اربعه در خیال پردازی های شاعرانه، میزان خلاقیت و اصالت تصویرسازی شاعران را مشخص کند. بدون شک، روش نقد تخیل، از راه پیوند شعر با مباحث روانشناسی و بخش ناخودآگاه ذهن، راه را برای تفسیر چندمعنایی شعر بیشتر باز می کند و شعر را از حصار بررسی های کلیشه ای رها می سازد. محور اصلی پژوهش حاضر، نقد تخیل در اشعار لمیعه عباس عماره بود. روش پژوهش دراین پژوهش توصیفی- تحلیلی می باشد باتوجه به موضوع پژوهش از حیث روش، توصیفی- تحلیلی و با استفاده از مطالب کتابخانه ای است که از آغاز تا انتها متکی بریافته های تحقیق کتابخانه ای می باشد و به سوالات پاسخ می دهد که لمیعه عباس عماره در خلق تصاویر شعری خود، تا چه میزان از طبیعت و عناصر اصلی بهره برده اند؟ تخیل خلاق در خوانش اشعار لمیعه عباس عماره، تا چه میزان فعال عمل نموده است؟ تصاویر شعری در ناخودآگاه و جهان تخیل در اشعار لمیعه عباس عماره چگونه است؟ در پایان مشخص شد که شعر لمیعه عباس عماره، متاثر از آب و آتش است و بیشتر سوز و گدازهای درونی و نیز ناامیدی و ترس از تنهایی خود را در قالب تصاویری از آب، باران و برف خلق کرده است و به نوعی نیروی زایش آب را مورد توجه قرار داده است

کلیدواژه ها:

نقد تخیل ، وصف شعری ، زیبایی شناسی شعر ، لمیعه عباس