گرایشات سیاسی صادق هدایت در نامه هایش با تکیه بر نظریه میشل فوکو

این مقاله به بررسی گرایشات سیاسی صادق هدایت در نامه های شخصی و مکاتبات ادبی و روزمره وی می پردازد. صادق هدایت، یکی از برجستهترین نویسندگان معاصر ایران، در نامه هایش عالوهبر دغدغه های ادبی، به مسائل سیاسی و اجتماعی نیز اشارهای داشته است. تحلیل نامه های او به افرادی مانند شهید نورایی، انجوی شیرازی، مصطفی فرزاد و... نشان میدهد که هدایت، نارضایتی خود را از وضعیت سیاسی و اجتماعی ایران در دوران حکومت پهلوی، بهویژه در البالی سخنان خود ابراز کرده است. این تفکرات سیاسی، گرچه در محوریت نامه ها قرار ندارند، اما بازتابی از نگاه انتقادی او نسبت به ساختارهای قدرت و ناکارآمدی حاکمیت در آن دوره هستند. این جستار، با روش توصیفی -تحلیلی، به آشکار ساختن ارتباط میان تفکرات سیاسی و ایدئولوژیک هدایت با نگرشهای ادبی و اجتماعی او می پردازد. نتایج تحقیق بیانگر آن است که هدایت بهرغم انتقادهای شدید از وضعیت حاکم، از پیوستن به جریان های سیاسی مشخص خودداری کرده و به نوعی فردگرایی سیاسی و نگرشهای انسانی پایبند بوده است.

کلیدواژه ها:

ادبیات معاصر ایران ، انتقاد اجتماعی ، صادق هدایت ، گرایشات سیاسی ، نامه های شخصی