انسان کادح؛ تحلیل انسانشناختی قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران

جامعه مربوط به انسان است و علوم مربوط به آن نیز باید به مقوله انسان بپردازد. مطالعه و کشف خاستگاه، سرشت و سرنوشت آدمی که جهانبینی عمومی درباره انسان را امعان نظر دارد، زیربنای شاخه های متعدد علوم انسانی و علوم اجتماعی از جمله حقوق است و بالمآل، هریک از شاخههای علوم انسانی و علوم اجتماعی و به تبع آن هر نظام سیاسی، اقتصادی و حقوقی ناگزیر بر مبنای یک دیدگاه و نگرش خاص نسبت به هویت انسان و سرشت و سرنوشت فردی و اجتماعی او بنیان نهاده شده و نضج یافته است. انسانشناسی واقع گرا مقوم نسج نهادهای سیاسی، اقتصادی و حقوقی هر جامعه سیاسی است. همچنین، کشف تصویر آدمی در قوانین اساسی گامی معظم در جهت فهم و تحلیل مبادی نهادهای مارالبیان میباشد و افزون بر آن پژوهشگران حوزه عمومی را نیز به درک صائب مبانی هنجارهای حقوقی و مقررات موضوعه داخلی رهنمون میسازد. پرسش اصلی این وجی زه و گفتار آن است که بر اساس مر دیباچه و اصول مختلف قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران و همچنین مشروح مذاکرات و نظریات اعضای مجلس بررسی نهایی قانون اساسی، ماهیت آدمی چیست و انسان چگونه موجودی است؟ به عبارت دیگر خاستگاه، سرشت و سرنوشت فردی وی چگونه است؟ بدین منظور، پژوهش حاضر به مثابه یک تحقیق بنیادی نظری با رویکرد میانرشتهای و با تاکید بر جنبه حقوقی و ماهیت اکتشافی، با بهرهگیری از شیوه گردآوری اطلاعات کتابخانه ای و روش تحلیل کیفی داده ها درصدد پاسخ به پرسش ها و اثبات فرضیات خود میباشد.

کلیدواژه ها:

انسانشناسی ، خاستگاه انسان ، سرشت انسان ، سرنوشت انسان ، قانون اساسی