بررسی جایگاه عرف اساسی در حقوقی اساسی جمهوری اسلامی ایران

حقوق اساسی به عنوان اصلی ترین شاخه حقوقی در نظام های سیاسی معاصر، از بن مایه هایی تشکیل شده که مهم ترین آن قانون اساسی است؛ ولی تمام آن نیست؛ به دیگر سخن قانون اساسی یکی از منابع حقوق اساسی است و شناخت کامل نظام حقوق اساسی یک کشور نیازمند مطالعه تمام منابع است. عرف اساسی به عنوان یکی از این منابع پژوهشگر را در عرصه عمل با تو در توی حقوق اساسی یک جامعه آشنا می کند زیرا عرف اساسی برآمده از عملکرد الیه های حاکمیتی در یک کشور است. لذا عرف اساسی مجموعه قواعدی غیر حقوقی و نانوشته است که حاصل رفتار کنشگران عرصه قدرت و قوای عمومی بوده که ریشه در آداب و رسوم و تاریخ یک نظام سیاسی دارد. هدف از این تحقیق بررسی عرف اساسی به عنوان یک منبع برای حقوق اساسی در نظام حقوقی جمهوری اسلامی ایران است. لذا در ابتدا به مفهوم شناسی عرف پرداخته شده و سپس عرف اساسی در آراء اساتید حقوق کنکاش شده و در ادامه به تحلیل و جایگاه آن در حقوق اساسی ایران پرداخته شده است. در این پژوهش با استفاده از روش مطالعات کتابخانه ای با مراجعه به منابع فقهی و حقوقی و تحلیل کیفی داده ها با ماهیت توصیفی سعی در بررسی این مفهوم شده است. با توجه به تحقیقی که انجام شده مشخص می شود علی رقم اهمیت و جایگاه عرف های اساسی در نظام های حقوقی دنیا در نظام حقوقی جمهوری اسلامی ایران این عرف آن چنان که باید جایگاه خویش را در بین نهاد های عمومی، حقوقدانان و مردم پیدا نکرده است.

کلیدواژه ها:

عرف اساسی ، حقوق اساسی ، قانون اساسی ، منابع حقوقی ، نظام حقوق اساسی ، جمهوری اسلامی ایران