تاثیر تمرینات هوازی بر مقاومت انسولین و محور AMPK/PI۳K در عضله نعلی رت های دیابتی نوع ۲

مقدمه: نقش مولفه های ژنتیکی در هایپرتروفی و نیمرخ گلیسیمیک بویژه در حضور دیابت نوع ۲ به خوبی مشخص شده است. این مطالعه با هدف تعیین اثر تمرینات هوازی بر محور AMPK/PI۳K در عضله نعلی و مقاومت انسولین در رت های دیابتی نوع انجام گرفت.روش کار: برای این منظور، ۱۴ سر رت نر ویستار ۱۰ هفته ای(۱۰±۲۲۰ گرم) توسط تزریق درون صفاقی نیکوتین آمید و STZ دیابتی نوع ۲ شده و به شیوه تصادفی به ۲ گروه کنترل(۷=n) و ورزش(۷=n) تقسیم شدند. رت های گروه ورزش در یک دوره تمرینات ۱۰ هفته ای هوازی به تعداد ۵ جلسه در هفته در قالب دویدن روی تریدمیل شرکت نمودند. ۴۸ ساعت پس از آخرین جلسه تمرین، بیانPI۳K و AMPK در عضله نعلی همچین سطوح گلوکز ناشتا در گروه های مورد مطالعه اندازه گیری شد. از مقادیر ناشتایی گلوکز و انسولین جهت محاسبه مقاومت انسولین استفاده شد. داده ها توسط آزمون تی مستقل بین گروه ها مقایسه شدند.نتایج: در مقایسه با گروه کنترل، تمرینات هوازی به افزایش معنی دار بیانPI۳K در عضله نعلی(۰۰۵/۰ =P) و کاهش معنی دار گلوکز ناشتا(۰۰۱/۰ =P) و مقاومت انسولین(۰۱۰/۰ =P) منجر شد. بیان AMPK در پاسخ به تمرینات هوازی نسبت به گروه کنترل تغییر نکرد(۲۳۸/۰ =P).نتیجه گیری: بر پایه این یافته ها، بهبود گلوکز و مقاومت انسولین در پاسخ به تمرینات هوازی را شاید بتوان به افزایش بیان PI۳K در عضله نعلی نسبت داد. شناخت مکانیسم های عهده دار هایپرتروفی عضلانی در پاسخ به ورزش نیازمند مطالعات سلولی مولکولی بیشتر در این زمینه است.

کلیدواژه ها:

دیابت نوع ۲ ، بیان ژن ، تمرین هوازی ، نیمرخ گلیسیمیک ، هایپرتروفی