اثربخشی فعال سازی رفتاری بر اجتناب تجربه ای و خودناتوان سازی دانشجویان دارای اهمال کاری تحصیلی

مقدمه: موفقیت و پیشرفت تحصیلی یکی از مهمترین دغدغه های هر فراگیر و به طورکلی هر نظام آموزشی است و اهمال کاری تحصیلی یکی از شایعترین مشکلات در سطوح مختلف تحصیلی است. هدف این پژوهش تعیین اثربخشی فعال سازی رفتاری بر اجتناب تجربه ای و خود ناتوان سازی دانشجویان دارای اهمال کاری تحصیلی دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز بود.روش کار: طرح پژوهش نیمه آزمایشی با اجرای پیش آزمون-پس آزمون و پیگیری با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل دانشجویان دارای اهمال کاری تحصیلی، نیم سال اول سال تحصیلی ۱۴۰۱- ۱۴۰۰ دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز بودند. با روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای ۴۲ نفر از آنها انتخاب شدند و به طور تصادفی به دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند. روی گروه آزمایش فعال سازی رفتاری اجرا شد وگروه کنترل هیچ گونه درمانی دریافت نکردند. در این پژوهش ازمقیاس اهمال کاری تحصیلی سولومون و راث بلوم، پرسشنامه اجتناب تجربی چند بعدی گامز، مقیاس خودناتوان سازی جونز و رودوالت و پروتکل فعال سازی رفتاری هاشمی پور با اقتباس از دیمیدجیان وهمکاران (۲۰۰۶)استفاده شد.یافته ها: نتایج نشان داد که بین پیش گروه آزمایش و گروه کنترل از لحاظ اجتناب تجربه ای (۰۰۰۱/۰p<،۹۷/۳۵ F=) و خودناتوان سازی (۰۰۰۱/۰p<،۵۵/۲۷ F=) در مرحله پس آزمون تفاوت معنی داری وجود دارد. این تفاوت در مرحله پیگیری هم مشاهده شد.نتیجه گیری: بر اساس نتایج حاصل از این پژوهش می توان از فعال سازی رفتاری برای کاهش اجتناب تجربه ای و خودناتوان سازی دانشجویان دارای اهمال کاری تحصیلی استفاده کرد.

کلیدواژه ها:

فعالسازی رفتاری ، اجتناب تجربه ای ، خودناتوان سازی ، اهمال کاری تحصیلی