پدیدارشناسی دایه گری دیجیتال در خانواده (مورد مطالعه: مادران نوزادان شش ماهه تا دوساله)

بحث درباره دایه گری دیجیتال (Digital nanniyng) در ادبیات والدگری رسانه ای در مراحل اولیه به سر می برد. مطالعه تجارب زیسته می تواند نقش موثری در شناخت و توسعه ادبیات در این باره ایفا کند. این پژوهش پدیدارشناسانه، تجارب زیسته ده نفر از مادران مشارکت کننده را با هدف کشف و توصیف دایه گری دیجیتال، بررسی کرده است. این تحقیق برای گردآوری داده ها، از مصاحبه نیمه ساختارمند و با روش نمونه گیری هدفمند بهره برده است. فرایند تحلیل در سه سطح کلان انجام شده است؛ در سطح سوم تحلیل، حاصل یکسان سازی افق های فکری، تعداد پنج افق مربوط به دایه گری دیجیتال، چهار افق مربوط به استفاده از انواع صفحه نمایش و یازده افق مربوط به استراتژی ها و راهکارها بود. در سطح دوم، توصیف های منسجم روایات به تفکیک دایه گری دیجیتال، ابزارهای رسانه ای، استراتژی ها و راهکارها شکل گرفت و در سطح اول و در بالاترین سطح انتزاعی یا همان تحلیل، ادغام ساختاری توصیف های منسجم انجام شد. بر اساس یافته های این پژوهش، حضور و شیوع استفاده از ابزارهای رسانه ای در نگهداری از کودکان، سبب ظهور فرهنگ «دایه گری دیجیتال» شده است. این امر نیاز به بازتعریف روابط و مناسبات اجتماعی والد - کودک و تعهدات اجتماعی والدین در قبال کودکان است. یافته های نهایی ارائه شده از تجربه زیسته مادران، شامل چهار کاربرد عمده مادران از رسانه ها برای فرزندانشان شامل صفحه نمایش به عنوان پس زمینه، پرستار کودک، پستانک دیجیتال و مجموعه ابزار مراقبت از کودک مورد استفاده قرار می گیرد.

کلیدواژه ها:

دایه گری دیجیتال ، ابزارهای دیجیتال ، مادران ، کودکان سه ماهه تا دوساله ، رویکرد پدیدارشناسی