ارائه مدلی برای تقویت اثربخشی سیستم آموزش الکترونیکی در دانشگاهها

تحقیق حاضر به دنبال ارائه مدلی برای تقویت اثربخشی سیستمهای آموزش الکترونیکی در دانشگاهها است. تحقیق حاضر از نظر جهتگیری، کاربردی بوده و از منظر روش شناسی، پژوهشی آمیخته است. جامعه نظری پژوهش، مدیران و مشاوران حوزه آموزش در دانشگاهها و آموزش عالی بودند. نمونهگیری به صورت قضاوتی و بر مبنای تخصص خبرگان در حوزه آموزش الکترونیکی انجام شد. تحقیق حاضر در چند مرحله انجام شد. در گام نخست، عوامل اصلی و فرعی موثر بر اثربخشی سیستم آموزش الکترونیکی از طریق مرور پیشینه و فراترکیب بدست آمد. در این مرحله، ۱۳ عامل فرعی در قالب نه عامل اصلی طبقهبندی شدند. در گام دوم، رابطه بین عوامل اصلی با استفاده از مدلسازی ساختاری تفسیری استخراج شد. بر اساس نتایج این مدل، عوامل مدلها و برنامه ها، آمادگی مخاطبان، زیرساخت ها و پشتیبانی و نظارت بیشترین تاثیر را بر تقویت سیستم آموزش الکترونیکی در آموزش عالی داشتند. مدل استخراجی با نظر خبرگان مجددا تعدیل شد. بر اساس مدل تعدیل شده و اضافه کردن متغیر نهایی اثربخشی سیستم آموزش الکترونیکی، ۱۱ فرضیه توسعه یافت. در گام چهارم، فرضیات استخراج شده و مدل تعدیلیافته با مدلیابی معادلات ساختاری آزمون شد. نتایج آزمون بیانگر تایید اکثر فرضیات پیشنهادی بود. در حقیقت به جز دو فرضیه چهارم و نهم، تمامی فرضیات تایید شدند. در بخش پیشنهادهای کاربردی، بر اساس خروجی فرضیات تایید شده و ابزار تعاریف ریشهای سناریوی پیشنهادی ارائه شد.

کلیدواژه ها:

آموزش ، آموزش الکترونیکی ، سیستم ، هاگشنادها ، آموزش عالی