بررسی کهن الگوهای «خود» و «سایه» در دو داستان «شام سرو و آتش» شهریار مندنی پور و «روی آب» گی دو موپسان

کهن الگوها بن مایه های سازنده و صفات موروثی بشر هستند که رفتار وی را تحت شعاع قرار داده و در اسطوره و نماد و تصاویر صورت تحقق به خود می گیرند. کهن الگوها محتوای ناخودآگاه داشته و در طول هزاران سال در روان بشریت شکل گرفته­اند. کهن الگوهای «خود» و «سایه» نیز در بین سایر کهن­الگوها به عنوان مفاهیم بنیادی در روان شناسی یونگی، به تفسیر هویت فردی و تضادهای درونی انسان ها کمک می کنند. در داستان «شام سرو و آتش»، جستجوی هویت و خودآگاهی شخصیت از طریق عشق و روابط پیچیده انسانی به تصویر کشیده می شود. در مقابل، در داستان «روی آب»، شخصیت در مسیر شناخت نیمه دیگر «خود» یعنی «سایه» قرار می گیرد و با بحران های و ترس های وجودی اش مواجه می شود. تحلیل عمیق عناصر داستانی نشان می دهد که دریافت و تحلیل شخصیت های داستانی در قالب کهن­الگوها از یک طرف دارای ساختار روانی و نمادین بوده و از طرف دیگر محتوای ناخودآگاه را با خود حمل می کنند، فضای ذهنی فرهنگ های بشری را نمایان کرده و الگو های رفتاری و تجربی انسان را از دوران پیدایش تجربه و اصالت انسان بازگو می کنند. در مجموع، این پژوهش به بررسی کهن الگوهای «خود» و «سایه» در دو داستان «شام سرو و آتش» اثر شهریار مندنی پور و «روی آب» اثر گی دو موپسان می پردازد. نتایج این مطالعه بر اهمیت ادبیات به عنوان ابزاری برای کاوش در روانشناسی انسانی و ارتباطات اجتماعی تاکید دارد و نشان می دهد ادبیات می تواند به عنوان آینه ای برای بازتاب عمق وجودی انسان ها عمل کند.

کلیدواژه ها:

Archetypes ، Jung ، Shadow ، Self ، Literature ، Mandanipour ، Maupassant ، کهن الگو ، یونگ ، سایه ، خود ، ادبیات ، مندنی پور ، موپسان