ارزیابی پیشران های حیاتی موثر بر توسعه شهری بر مبنای دیدگاه نوشهرگرایی در کلانشهرهای ایران (نمونه موردی: کلانشهر تبریز)

در طول ۲۰ سال گذشته، شهرسازی نوین (نوشهرگرایی) به یکی از برجسته ترین جنبش های طراحی و طراحی شهری در ایالات متحده تبدیل شده است . برخی دیگر دریافته اند که نوشهرگرایی به طور بالقوه تاثیرگذارترین جنبش معماری در ایالات متحده در دوران پس از جنگ سرد است. نوشهرگرایی به عنوان یک رویکرد جدید طراحی و برنامه ریزی شهری در انتقاد به شهرسازی دوران معاصر که دارای الگویی پراکنده، غیرانسانی و ماشینی است شکل گرفته است. هدف نوشهرگرایی خلق یک محیط مناسب در مقیاس انسانی است که پاسخگو به تحولات و پیشرفت های مدرن شهری و توسعه ای در راستای اهداف توسعه ی پایدار باشد. رشد سریع شهر تبریز در طی سال های اخیر باعث ایجاد نیازهای فراوانی در محلات و بافت های شهری و ایجاد بافت های جدید ازجمله بافت های حاشیه ای شده است. وجود بافت های فرسوده و حاشیه ای شهر و نفوذ تفکرات سنتی و مدرنیستی و تقلیدهای کلیشه ای در تهیه طرح های توسعه شهری و ایجاد بافت های جدید شهری باعث ایجاد مشکلات عدیده در شهر تبریز شده است که این مشکلات را می توان به عنوان مهم ترین دلایل توسعه ناپایدار شهر تبریز دانست. در این راستا با عنایت به اینکه رویکرد نوشهرگرایی به عنوان یکی از مهم ترین مصادیق بارز توسعه پایدار شهری است سعی شده عوامل موثر در توسعه شهری بر مبنای این دیدگاه شناسایی شده و از میان آن ها پیشران های حیاتی معرفی شود. بدین منظور با یک رویکرد کاربردی-توسعه ای با استفاده از روش های متداول در آینده پژوهی از جمله روش دلفی و روش تحلیل اثرات متقاطع و با استفاده از نرم افزار MICMAC از میان ۴۱ عامل موثر شناسایی شده توسط گروه دلفی ۱۵ عامل به عنوان پیشران های حیاتی موثر بر توسعه شهر تبریز بر مبنای دیدگاه نوشهرگرایی کشف شد.

کلیدواژه ها:

توسعه شهری ، پیشران حیاتی ، کلان شهر تبریز ، نوشهرگرایی