پیش بینی سازگاری اجتماعی بر اساس تاب آوری و خودکارآمدی تحصیلی در دانشجویان ساکن خوابگاه شهر اهواز

هدف از پژوهش حاضر پیش بینی سازگاری اجتماعی بر اساس تاب آوری و خودکارآمدی تحصیلی در دانشجویان ساکن خوابگاه شهر اهواز بود. پژوهش حاضر از لحاظ هدف، کاربردی و از لحاظ شیوه اجرا توصیفی از نوع همبستگی و روش تحلیل مسیر است و از نظر روش گردآوری اطلاعات کتابخانه ای بود. جامعه پژوهش حاضر تمامی دانشجویان دختر مقیم خوابگاه های شهرستان اهواز بود. روش مورد استفاده برای انتخاب نمونه، روش هدفمند بود. حجم ۲۰۰ نفر در نظر گرفته شد. پرسشنامه های مورد استفاده؛ پرسشنامه تاب آوری کونور و دیویدسون (۲۰۰۳) ، پرسشنامه خودکارآمدی تحصیلی میجلی و همکاران (۲۰۰۰) و پرسشنامه سازگاری اجتماعی سهرابی و سامانی (۱۳۹۰) بود. بر اساس نتایج تجزیه و تحلیل داده ها مشخض شد که تمامی مسیرهای مستقیم، سازگاری اجتماعی با تاب آوری و خودکارآمدی تحصیلی رابطه مستقیم داشت. از این یافته میتوان نتیجه گرفت که سازگاری اجتماعی برای افزایش تاب آوری و خودکارآمدی میتوان مهم و اثرگذار باشد.