سنجش میزان تاثیر انعطافپذیری فضاهای باز مشاعات مسکونی در افزایش تعاملات اجتماعی (نمونه موردی: مجتمع های مسکونی شهر بابلسر)

انعطاف پذ یری به عنوان رویکردی در طراحی می تواند بستری مناسب برای حضور بیشتر ساکنان در فضاهای باز را فراهم کند. در واقع فضای باز مجتمع های مسکونی به عنوان بستری که فعالیت ها و تعاملات اجتماعی ساکنان در آنجا اتفاق می افتد، اهمیت زیادی دارد. در این میان به نظر می رسد، توجه به انعطافپذیری به عنوان یکی از عوامل تاثیرگذار بر کیفیت محیط می تواند با ارائه گزینه های متعددی به کاربران باعث حضور بیشتر و درنتیجه افزایش تعاملات اجتماعی شود. هدف پژوهش با تعیین عوامل موثر بر افزایش انعطافپذ یری در فضای باز مشاع مسکونی ، ارزیابی تاثیر مولفه های کالبدی فضای باز انعطافپذیر بر میزان تعاملات اجتماعی ساکنان است . دادههای موردنیاز از طریق مطالعات کتابخانه ای و تکمیل پرسش نامه گردآوری شده و تحلیل دادهها با استفاده از روش آماری همبستگی پیرسون، آزمون T تک نمونه ای و تحلیل رگرسیون انجامگرفته است . بر اساس نتایج ، ۷/۵۴ درصد تعاملات اجتماعی از طریق ترکیب خطی متغیر مستقل تبین شده است که جهت یابی و خوانایی ، آلودگی صوتی و قابلیت استفاده در فصول مختلف از فضای باز مشاع بیشترین تاثیر را بر ارتقا تعاملات اجتماعی در محیط انعطافپذیر داشته اند. برا ین اساس ، پیشنهادهای پژوهش عبارتاند از: مکانیابی صحیح فضای باز مشاع مسکن و شبکه ارتباطی و دسترسی مناسب به فضای باز برای ساکنان، ارتقا آسایش صوتی محیط و فراهم کردن کنترل شرایط محیط بر اساس نوع فصل مورداستفاده و همچنین توجه به ویژگی های بصری و تنوع محیط در امر بهسازی محیط های مسکونی است .

کلیدواژه ها:

فضای باز ، انعطافپذ یری ، مشاعات مسکونی ، تعاملات اجتماعی ، فضای باز